Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Εσωτερική Αρμονία - Τα Πάθη - Η Ηθική και η Γνώση της Αλήθειας


Απόσπασμα από την ομιλία μου στις 10.2.2011 στη Λέσχη Πολιτισμού Ακαδημίας 88, όροφος 5 )
ΑΡΜΟΝΙΑ, η οποία προέρχεται από το ρήμα αρμόζω, είναι η κανονική σχέση των μερών προς το σύνολο. Αρμονία λέγουμε ότι επικρατεί όταν υπάρχει τέτοια σχέση μεταξύ των μερών που αποτελούν ένα σύνολο, ώστε να εμφανίζεται ένα σύνολο ισόρροπο. Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Φυσικός νόμος τόσο της μη νοητικής Φύσεως όσον και της νοητικής πνευματικής Φύσεως.


Στο φυσικό επίπεδο η ΑΡΜΟΝΙΑ αποτελεί εσωτερική εκδήλωση της ουσίας της Φύσεως εκ της οποίας γίνονται οι κόσμοι και εμφανίζονται τα ουσιαστικά Είναι κάθε μορφικής ύπαρξης, καθώς και τα Είναι όλων των νοητικών υπάρξεων χωρίς την επέμβαση κανενός εξωτερικού αιτίου. Ο νόμος της αρμονίας είναι αυτός που εξασφαλίζει την ισορροπία μεταξύ των κόσμων, των μορφικών και νοητικών υπάρξεων και θέτει όρια στην εκδήλωση της ελευθέρας δράσεως αυτών, ώστε με την εκδήλωση του νόμου της ελευθερίας τους να μην προκαλείται περιορισμός της ελευθερίας των άλλων.


Αποτέλεσμα της λειτουργίας ­του Φυσικού Νόμου της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο είναι να εκδηλώνει κάθε μορφή του Απείρου τον Νόμο της Ελευθερίας, χωρίς όμως η εκδήλωση αυτή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών ώστε να υπάρχει απόλυτη τάξη και ισόρροπη συνεργασία μεταξύ των κόσμων, των μορφών και των νοητικών υπάρξεων. Έτσι εξασφαλίζεται η ισόρροπη δράση τους, η οποία είναι βασική προϋπόθεση για την αύξηση των δυναμικοτήτων τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο νόμος της αρμονίας περιορίζει την ασύδοτη χρήση της ελευθερίας.

Στο πνευματικό επίπεδο η έννοια του νόμου της αρμονίας στηρίζεται στην λειτουργία του φυσικού νόμου της αρμονίας και  γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός νόμος της αρμονίας σ’ όλες τις μορφές της Φύσεως, με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε ισόρροπη τάξη και συνεργασία μεταξύ τους, ώστε κάθε μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκδήλωση και εξέλιξη των δυνάμεων της. Με τον νόμο της αρμονίας διακανονίζονται οι μεταξύ των νοητικών όντων σχέσεις και διασφαλίζονται οι ενέργειες τους κατά τρόπο ώστε όλες να πληρούν τους εξελικτικούς σκοπούς των όντων.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ είναι ο άξων διακανονισμού των ενεργειών κάθε συνειδητής υπάρξεως, η οποία βρίσκεται πέραν της ανθρώπινης φύσεως. Είναι επίσης θεμελιώδης νόμος διακανονισμού των σχέσεων μεταξύ των κοινωνικών ατόμων. Από την άσκηση αυτού του νόμου προκύπτουν όλα τα ηθικά στολίσματα το οποία κοσμούν τις συνειδητές υπάρξεις που τον ασκούν και από τα στολίσματα αυτά απορρέει η χαρά, η ευτυχία και η ευδαιμονία τους. Ο νόμος της αρμονίας δημιουργεί τον σεβασμό της αυτοδιάθεσης και αυτενέργειας των άλλων συνειδητών υπάρξεων και προσδιορίζει τις τροχιές τους κατά ισόρροπη τάξη ώστε να μην διαταράσσεται η αρμονική σχέση κάθε ύπαρξης προς τις άλλες υπάρξεις.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ είναι προορισμένος να λειτουργήσει γιατί αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους ισόρροπη δράση δια της οποίας εξασφαλίζεται, όχι μόνο η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών ατόμων, αλλά και η ευτυχία και η ευδαιμονία τους.

Η ανθρώπινη ψυχή έχει δύο κέντρα, την ΛΟΓΙΚΗ και το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Ο άνθρωπος ο οποίος επιδιώκει αρμονία πνευματικών δυνάμεων πρέπει να αναπτύξει και τα δυο του κέντρα ισόρροπα, γιατί η υπερβολική ανάπτυξη της λογικής έναντι του συναισθήματος οδηγεί τον άνθρωπο σε σκληρότητα, ενώ η υπερβολική ανάπτυξη του συναισθήματος έναντι της λογικής εμποδίζει τον άνθρωπο να εξάγει ορθά συμπεράσματα και να παίρνει ορθές αποφάσεις για την πορεία της ζωής του, αλλά και  να κατανοεί  τι συμβαίνει στο περιβάλλον που βρίσκεται. Το λογικό κέντρο αναπτύσσεται όταν η ψυχή ενσαρκώνεται σε ανδρικούς οργανισμούς, ενώ το συναισθηματικό κέντρο όταν ενσαρκώνεται σε γυναικείους οργανισμούς.

Αρμονία των πνευματικών δυνάμεων επιτυγχάνεται όταν υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ και του ΛΟΓΙΚΟΥ παράγοντα που είναι απαραίτητοι για την ψυχική εξέλιξη του ανθρώπου. Για την ανάπτυξη αυτών των δύο παραγόντων είναι απαραίτητη προηγουμένως η ανάπτυξη του νόμου της θελήσεως. Η αρμονική ανάπτυξη του Συναισθηματικού και Λογικού παράγοντα θα δημιουργήσει ψυχική αρμονία και αρμονία συνεργασίας μετά των άλλων κοινωνικών ατόμων, αλλά και με κάθε ύπαρξη γενικότερα. Ας σημειωθεί ότι η αρμονική συνεργασία των όντων μεταξύ τους συνάδει και προς την εν γένει αρμονία του Σύμπαντος όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους μουσικούς τόνους οι οποίοι παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα.


ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ

Τα ανθρώπινα πάθη είναι αρνητικές σκέψεις και ενέργειες του ανθρώπου και γι’ αυτό όπου εκδηλώνονται αυτά, εκεί δεν υπάρχει καν η έννοια, η συνειδητή έννοια, των ηθικών νόμων της αρετής. Παραδείγματα παθών γνωρίζουμε από την καθημερινή μας ζωή όπως πχ ο θυμός, η αλαζονεία, η μνησικακία, ο φθόνος, η ζήλεια, η έπαρση, ο πλούτος, η δόξα, η δύναμη, η προβολή κλπ και το βάθρο εδράσεως όλων των παθών μας που είναι ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ, γιατί όλα τα προαναφερθέντα πάθη βασίζονται σε συναισθήματα που αναφέρονται είτε σε μείωση του εγωισμού μας έναντι των άλλων (π.χ. θυμός, μνησικακία, φθόνος, ζήλεια)  είτε σε υπερεκτίμηση του εαυτού μας (π.χ. αλαζονεία, έπαρση, ιδιοτέλεια).

Τα ανθρώπινα πάθη συνιστούν μία έννοια ανάλογη με την ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ η οποία είναι αντιστρόφως ανάλογα με την ΓΝΩΣΗ. Αυτό σημαίνει, ότι η προκατάληψη και η τυραννία των παθών του ανθρώπου συμβαδίζουν. Όσο πιο μεγάλη είναι η προκατάληψη, τόσο ο άνθρωπος είναι και πιο επιρρεπής στα πάθη του ενώ όσο αυξάνεται η γνώση, τόσο ατονούν και εξαλείφονται τα πάθη. Με την γνώση ο άνθρωπος διαμορφώνει πανανθρώπινες αξίες και δημιουργεί πολιτισμό.  Οι μυηθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως, δεν πρέπει να εκδηλώνουν πάθη, διότι το έργον αυτών δεν δύναται να εκπληρούται και η ψυχή τους δεν δύναται να εξαγνίζεται ώστε να γίνεται δέκτης εμπνεύσεων ανωτέρων πνευματικών όντων.

Ψυχές φέρουσες πάθη καθιστούν αδύνατο την οργανική τους μεταμόρφωση, ώστε πάσα αποκάλυψη των Θείων Αληθειών της Πνευματικής Φύσεως να μη γίνεται αποδεκτή από την διανόησή τους.
Ψυχές μυημένων φέρουσες πάθη στην διανοητική τους ενέργεια δημιουργούν μέλλον από προοδευτικής απόψεως όχι μόνο αμφίβολο αλλά και άκρως δοκιμαστικό επί της μελλούσης ανθρώπινης ζωής τους και ουδέποτε οι ψυχές τους είναι δυνατόν να προχωρούν προς πνευματικούς κόσμους υπέρτερους του ανθρωπίνου, διότι δεν εκπληρώνουν τον σκοπό της μυήσεως τους, ο οποίος είναι η πλήρης πνευματική τους μεταμόρφωση και η αποκατάστασή τους στις χώρες στις οποίες το Φως κυριαρχεί ως η κυριαρχούσα σε πάντα τα εκεί όντα πνευματική Αρχή.

Τα πάθη εκδηλούμενα υπό των ανθρώπων δεν τους παρεμποδίζουν μόνον στον σχηματισμό ορθών σκέψεων με συνέπεια την παρεμπόδιση της ψυχικής τους προόδου, αλλά προκαλούν και μέγιστες ανωμαλίες στις μεταξύ τους σχέσεις και γίνονται οι φορείς της κακοδαιμονίας των υπονομεύοντας την διανοητική τους ανέλιξη και τον σχηματισμό των συναισθημάτων εκείνων δια των οποίων εξωτερικεύονται σε λειτουργία οι ψυχικοί νόμοι της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης. Υπονομεύουν επίσης την λειτουργία της βουλήσεως, καθιστούν ανίσχυρη την θέληση και εκτρέπουν την ανθρώπινη φύση από τους όρους της Φυσικής ζωής.

Η ΗΘΙΚΗ αναφέρεται προς την εν γένει συμπεριφορά του και τις εκδηλώσεις του προς τους άλλους η οποία είναι αποτέλεσμα της πνευματικής του καλλιέργειας και έχει φυγοκεντρικό χαρακτήρα ενώ η  Αρετή, όπως είδαμε, αναφέρεται στον ατομικό τρόπο ζωής του κάθε ανθρώπου γιατί η εναρμόνιση προς τους νόμους της φύσεως αποτελεί δική του επιλογή και έχει κεντομολικό χαρακτήρα. Συνεπώς μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση  και θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ηθική είναι η κατά τρόπο αυθόρμητο εκδήλωση της αρετής».

Η λέξη ηθική προέρχεται από το ρήμα εθίζω που σημαίνει συνηθίζω σε κάτι ή συμμορφώνομαι σε κάτι αυθόρμητα, δηλαδή σημαίνει την δύναμη να κάνω κάτι από συνήθεια. Ώστε η ηθική είναι κάτι το επίκτητο που αποκτιέται με την συνήθεια ή άλλως με την προσαρμογή των ενεργειών μας σε ένα ηθικό υπόδειγμα ή πρότυπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προηγηθεί η ύπαρξη ενός ορθού προτύπου ώστε η προσαρμογή μας σ’ αυτό να μας οδηγεί σε πρόοδο και ανέλιξη

Αν ο μύστης δεν επιτελέσει αυτό το καθήκον του, τότε δεν μπορεί να επιτύχει την αποθέωση του, την τέλεια αθανασία και την είσοδο στους χώρους του ανέσπερου φωτός όπου επικρατεί η διαρκής ημέρα.
Όπως βάση της ΑΡΕΤΗΣ είναι «το κατά Φύση πράττειν», έτσι μπορούμε να πούμε ότι βάση της ΗΘΙΚΗΣ είναι «το κατά Φύση αυθόρμητα συμπεριφέρεσαι» και αυτό αποτελεί την βάση της απόλυτης ηθικής, της αντικειμενικής ηθικής η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί η ηθική είναι συμφυής με την νόηση και την συνείδηση, που είναι ιδιότητες των πνευματικών υπάρξεων όπως είναι ο άνθρωπος.

«ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ (έλεγε ο Σπ Νάγος) για τα νοητικά όντα  είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων, η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, το  οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεως».

Αλήθεια είναι η γνώση υπό του πνεύματος, των λειτουργούντων νόμων της Φύσεως είτε της εξωτερικής είτε της εσωτερικής όψεώς της.
Για να γνωρίσει το πνεύμα την αλήθεια απαιτείται να λειτουργεί αυτό ακωλύτως και να μην υποδουλώνει την σκέψη του στα πάθη τα δημιουργούμενα υπό της ανθρώπινης φύσεως, όταν αυτή διάγει ζωή μη φυσική. Τα πάθη συσκοτίζουν την λειτουργία της ανθρώπινης διανοίας και εκμηδενίζουν την δύναμη της διορατικότητάς της. Αυτό είναι κεφαλαιώδες σφάλμα της ζωής του ανθρώπινου γένους και σ’ αυτό οφείλει τις παραδοξότητες των ιδεών του και των συνθηκών της ζωής του. Το πνεύμα και η λειτουργία του είναι μέρος της καθορισθείσης εννοίας της αληθείας, διότι το πνεύμα έχει τις αυτές αναλογίες στις λειτουργίες του με εκείνες τις οποίες βρίσκομαι στον κόσμο τον οποίον καλούμε υλικό. Ίσως ο ένας κόσμος να είναι μία μακρά εξέλιξη των δυνάμεων του άλλου επί ευρύτερου και τελειότερου επίπεδου. Τις υπάρχουσες σχέσεις και τις υφισταμένες αναλογίες των κόσμων, υλικού και πνευματικού,  ερευνούν οι μυημένοι και κατανοούν πλήρως οι πνευματικοί διδάσκαλοί τους.

Σκοπός και προορισμός όλων των όντων της Φύσεως ανεξαιρέτως, είναι να αποκτήσουν την γνώση της αλήθειας. Η απόκτηση όμως της γνώσεως από τα όντα συντελείται βαθμιαίως, όσον αυτά ανελίσσονται δυναμικώς και ως εκ τούτου είναι πάντοτε σχετική, γιατί εξαρτάται εκ της εκδηλώσεως των ψυχικών τους δυνάμεων και της λειτουργίας τους σε αρμονία προς τους εν ενεργεία δηλωθέντες νόμους της φύσεως τους.

Η γνώση που μπορεί να αποκτήσει μια ψυχική ατομικότητα είναι πάντοτε ανάλογη τόσο προς την δυναμική της κατάσταση (δηλαδή προς το επίπεδο μέχρι το οποίο έχει εξελιχθεί) όσο και προς τις ικανότητες και δυνατότητες της οργανικής της φύσεως. Εάν η δυναμική κατάσταση της ψυχής και η αρμονική προς τους νόμους της Φύσεως λειτουργία της οργανικής της φύσεως είναι ικανές, τότε η διανόηση γίνεται ισχυρότερη και δια των ακτίνων της έρχεται σε επαφή προς Κόσμους ανωτέρας πνευματικής φύσεως. Τότε αντιλαμβάνεται τις λειτουργίες τους, τις ερευνά, καθιστά την γνώση της υπέρτερη και ρυθμίζει τη ζωή της στην πραγματική αλήθεια. Η γνώση αυτού του είδους οδηγεί την ανθρώπινη ψυχή σε πραγματική ανέλιξη προς θειότερους πνευματικούς κόσμους και την καθιστά ελεύθερη από τα δεσμά του ανθρωπίνου περιβάλλοντος.

Πηγή : Λυκομίδης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...