Υπόγειες Πόλεις ~ Κωνσταντινούπολη

Υπόγειες Πόλεις ~ Νάπολη - Στη σκιά του Βεζούβιου

ΘΗΡΑ 1613 π.Χ.: Η μεγαλύτερη έκρηξη ηφαιστείου που γνώρισε η Ανθρωπότητα

Αναδημοσίευση: Nαός της Αλήθειας

Νέα δεδομένα στη χρονολόγηση της έκρηξης και στις συνέπειές της σε Μινωικό – Αιγυπτιακό Πολιτισμούς. 

Συνέντευξη του ηφαιστειολόγου δρ Γιώργου Βουγιουκαλάκη.

Ήταν άνοιξη (κι αυτό αποδεικνύεται από σπόρους και γυρεόκοκκους, που βρέθηκαν στην ηφαιστειακή τέφρα) του 1.613 π.Χ., όταν έγινε η μεγαλύτερη έκρηξη ηφαιστείου, που έχει γνωρίσει η Ανθρωπότητα τα τελευταία τουλάχιστον 10.000 χρόνια, η οποία κατάστρεψε ολοσχερώς τη Θήρα και τα κοντινά νησιά σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.
Από την έκρηξη σηκώθηκαν παλιρροϊκά κύματα, τα οποία σάρωσαν τις ακτές των κοντινών νησιών και της βόρειας Κρήτης. Αυτά κατέστρεψαν μεν κάποιους παραθαλάσσιους οικισμούς, δεν μπορεί να προκάλεσαν όμως, την έναρξη της παρακμής του Μινωικού Πολιτισμού, σύμφωνα με τον ηφαιστειολόγο δρ Γιώργο Βουγιουκαλάκη, ερευνητή του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (Ι.Γ.Μ.Ε.) και αντιπρόεδρο της Εταιρείας Στήριξης Σπουδών Προϊστορικής Θήρας.

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ

Το καλοκαίρι έφυγε, μαζί με τις παράξενες εμπειρίες μας, μαζί με ένα κομμάτι του εαυτού μας που ήδη ταξιδεύει, χαμένο.

Αργά ή γρήγορα, όλα φεύγουν, όλοι φεύγουν, κανείς δεν ξέρει πού πάνε. Ούτε κανείς ξέρει από πού έρχονται. Ξέρετε, δεν είμαστε από εδώ…

Συνεχίζουν να με συγκινούν τα βιβλία. Εκεί μέσα ζουν όλοι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, εξαφανισμένοι οι περισσότεροι. Αλλά, μάλλον, δεν είναι πια άνθρωποι, είναι κάτι άλλο. Έχουν περάσει στον κόσμο των ιδεών, έγιναν κάτι για το οποίο μπορείς να συζητήσεις σήμερα το βράδυ, μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς ποτέ να ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάς ακριβώς. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό των ιδεών, έτσι τις ξεχωρίζεις από όλα τα άλλα πράγματα του κόσμου: έχουν μια αρχή, το σημείο στο οποίο ήρθαν σε επαφή μαζί σου, και δεν έχουν τέλος, οι ιδέες είναι αυτό που δεν τελειώνει όταν εσύ θα τελειώσεις.

Μπορείς να ανιχνεύσεις την ιδέα, μπορείς να συζητήσεις για μια ιδέα, διερευνώντας την πορεία της, αλλά δεν μπορείς να συζητήσεις για την ιδέα αυτήν καθ' αυτήν. Έχουν αυτό το κοινό με τους ανθρώπους: κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν και κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνουν, ούτε πώς...ούτε γιατί...

Οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, όταν φεύγουν, μεταμορφώνονται σε ιδέες εδώ πέρα. Όλο και πιο πολλοί από αυτούς φεύγουν, όλο και περισσότεροι από αυτούς έρχονται. Είναι ήδη εκεί. Είναι ήδη εδώ.

Ιερή Αναλογία Ανθρώπου - Σύμπαντος

«Γνώθι Σαυτόν» έλεγαν στο Δελφικό Ιερό του Απόλλωνα. «Γνώθι Σαυτόν» έλεγε και ο μεγάλος Σωκράτης. «Γνώθι Σαυτόν» υποστηρίζουν ουσιαστικά όλα τα φιλοσοφικά συστήματα Ανατολής και Δύσης. «Η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα σας» έλεγε ο Χριστός. Το ίδιο μήνυμα ειπωμένο με πολλά και διαφορετικά λόγια…

 Όταν βλέπουμε το «Βιτρούβιο» άνθρωπο του Ντα Βίντσι τέλειο, συμμετρικό, σε πλήρη αρμονία με τις μαθηματικές αρχές που διέπουν το Σύμπαν, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε ανάλογη αναπαράσταση του ίδιου του Χριστού, που εκφράζει όλες τις δυνάμεις, ιδιότητες και στοιχεία του σύμπαντος.

Η ιστορία της Ελλάδας σε 10 Λεπτά

Το δάγκωμα της οχιάς.Νίτσε.

Νίτσε.
Μια μέρα ο Ζαρατούστρας αποκοιμήθηκε κάτω από μια συκιά, επειδή έκανε πολλή ζέστη, και σκέπασε το πρόσωπο του με τα διπλωμένα χέρια του. Μια οχιά τον ζύγωσε και τον δάγκωσε στο μάγουλο, έτσι που ο Ζαρατούστρας φώναξε από πόνο. Όταν τράβηξε το χέρι από το πρόσωπο του, κοίταξε το φίδι. Εκείνο γνώρισε το βλέμμα του Ζαρατούστρα, στράφηκε αδέξια κι ετοιμάστηκε να φύγει. “Όχι, μη φεύγεις!” είπε ο Ζαρατούστρας. “δεν δέχτηκες ακόμη τις ευχαριστίες μου! Με ξύπνησες πάνω στην κατάλληλη στιγμή, γιατί έχω ακόμη πολύ δρόμο να κάνω”. “Έχεις μόνο λίγο δρόμο να κάνεις” είπε λυπημένα η οχιά, “το δηλητήριο μου φέρνει θάνατο”. Ο Ζαρατούστρας χαμογέλασε: “που ακούστηκε ποτέ, ένας δράκοντας να πεθαίνει από το δηλητήριο ενός φιδιού;”, είπε. "Αλλά, πάρε πίσω το δηλητήριο σου! Δεν είσαι αρκετά πλούσια για να το σπαταλάς σε μένα"! Τότε η οχιά έπεσε πάλι πάνω στο λαιμό του κι έγλειψε την πληγή.
Όταν έχεις ένα εχθρό μη του ανταποδίδεις το καλό για το κακό που σου έκανε: γιατί έτσι θα τον κάνεις να ντραπεί. Αλλά απόδειξε του ότι σου έχει κάνει κάτι καλό. Καλύτερα να τον θυμώσεις παρά να τον κάνεις να ντρέπεται! Κι όταν σε καταραστούν, δε θάθελα από μέρους σου να τον ευλογήσεις. Καλύτερα να τον καταραστείς και συ λίγο! Κι αν σου γίνει κάποια μεγάλη αδικία, τότε κάντου και συ πέντε μικρές αδικίες μαζί. Αυτός που υποφέρει μονάχος την αδικία, είναι τρομερό να την υποφέρει. Τόξερες αυτό κιόλας; Αν μοιραζόσουν την αδικία, τότε είναι μισή η αδικία. Κι αυτός που μπορεί να την υποφέρει, θα φορτωθεί μονάχος του την αδικία. Μια μικρή εκδίκηση είναι πιο ανθρώπινη από καθόλου εκδίκηση, κι αν η τιμωρία δεν είναι μαζί ένα δικαίωμα και μια τιμή γι΄ αυτόν που καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε, δε μ΄ αρέσει καθόλου η τιμωρία σου. Είναι πιο ευγενικό να δηλώνεις από μόνος σου ότι έκανες λάθος, παρά να υποστηρίζεις ότι έχεις δίκιο, ιδιαίτερα όταν έχεις δίκιο. Μόνο που πρέπει νάναι κανένας πολύ πλούσιος για κάτι τέτοιο. Δε μου αρέσει η ψυχρή σας δικαιοσύνη. Κι από το βλέμμα των δικαστών σας ξεπετιέται πάντα μόνο ο εκτελεστής και το ψυχρό ατσάλι του. Πέστε μου, που είναι η δικαιοσύνη, που γίνεται αγάπη με μάτια που μπορούν και βλέπουν; Τότε, επινοείστε την αγάπη που να μην έχει μέσα της μόνο όλη την τιμωρία μα και την ενοχή. Τότε βρείτε τη δικαιοσύνη που να αθωώνει όλους, έξω από τους δικαστές! Θέλετε να μάθετε ακόμη κι αυτό; Γι΄ αυτόν που θέλει νάναι δίκαιος μέσα από τα βάθη της καρδιάς του, ακόμη κι ένα ψέμα γίνεται φιλανθρωπία. Αλλά, πως θα μπορούσα νάμαι δίκαιος βαθιά μέσα από την καρδιά μου; Πως θα μπορούσα να δώσω στον καθένα αυτό που του ανήκει; Αφήστε με να αρκεστώ σε τούτο: δίνω στον καθένα ό,τι είναι δικό μου. Τελικά, αδερφοί μου, φυλαχτείτε από το να κάνετε κακό σε ένα ερημίτη! Πως θα μπορούσε ένας ερημίτης να σας το συγχωρέσει; Γιατί πως θα μπορούσε να σας το ανταποδώσει; Ένας ερημίτης είναι σαν βαθύ πηγάδι. Είναι εύκολο να ρίξεις μια πέτρα μέσα του. Αλλά αν η πέτρα φτάσει στα βάθη του, πέστε μου ποιος θα τη βγάλει πάλι έξω; Φυλαχτείτε λοιπόν να μη προσβάλλετε ένα ερημίτη! Μα αν το κάνετε, παρόλα αυτά, τότε, καλύτερα και να τον σκοτώσετε μαζί!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

Για πολλούς δυτικούς οι <<Άγιοι Τόποι>> αντιπροσωπεύονται από τη γη της Παλαιστίνης, απ'όπου ξεκίνησαν και διαδόθηκαν στον κόσμο ο Εβραϊσμός και ο Χριστιανισμός. Για πολλούς, αλλά όχι για όλους, όπως επισημαίνει ο Αμερικανός ειδικός στις νέες μορφές θρησκευτικότητας Robert E.Ellwood : "ένας σημαντικός αριθμός δυτικών, όταν αναφέρονται στην << Άγια Γη>> έχουν κατά νου όχι την Παλαιστίνη, αλλά την Ινδία".
Ο Δυτικός κόσμος, τόσο ο Ευρωπαϊκός όσο και ο Αμερικανικός, άρχισε να δέχεται σημαντικές επιρροές από την ινδική κουλτούρα από τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, όταν πολλοί φιλόσοφοι, συγγραφείς και ποιητές γοητεύθηκαν από τον πλούτο των ανατολικών παραδοσιακών διδασκαλιών. Η λατινική μετάφραση των Ουπανισάδων του Anquetil Duperron δημοσιεύτηκε στο Παρίσι το 1802 και η ανάγνωση αυτού του κειμένου θεωρείται ότι οδήγησε τους Fichte και Hegel στον μονισμό. Το ίδιο βιβλίο έκανε τον Schopenhauer να γράψει : "Υπήρξε η παρηγοριά της ζωής μου και θα είναι η παρηγοριά του θανάτου μου". Ο F.Nietzche, ως γνωστόν, υπήρξε ένας προσεκτικός μελετητής των Βεδών, ενώ η μετάφραση του Sakuntala, που έγινε από τον Sir William Jones διαβάστηκε σίγουρα από τον Goethe, που φαίνεται πολύ επηρεασμένος στον πρόλογο του Faust. Στις αγγλόφωνες χώρες, η ανακάλυψη της ανατολικής κουλτούρας από τους Γερμανούς διανοούμενους, έγινε γνωστή από τον Carlyle. Εκεί όμως όπου η ινδική φιλοσοφία προξένησε ένα τεράστιο ενδιαφέρον ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Emerson και Thoreau μελέτησαν ό,τι υπήρχε μεταφρασμένο από την ινδική παράδοση.Ο ίδιος ο μεγάλος ποιητής Walt Whitman δέχτηκε σημαντικές επιρροές, όπως διαφαίνεται στο ποίημά του <<Φύλλα Χόρτου>>, όπου ταυτίζεται με όλες τις μορφές της ζωής.
Ο Emerson ήταν εμποτισμένος από τη μελέτη του μυστικισμού της Bhagavad Gita ( της Βίβλου των ινδουϊστών) και των Ουπανισάδων. Αρκούν τα ποιήματά του <<Brahma>> και το δοκίμιο <<Over-Soul>> να αποδείξουν το μεγάλο του ενδιαφέρον για την ινδική παράδοση. Ο H.Thoreau έγραψε: 

Ο Φυσικός Νόμος στον Ηράκλειτο.

«ξὺν νόῳ λέγοντας ἰσχυρίζεσθαι χρὴ τῷ ξυνῷ πάντων, ὅκωσπερ νόμῳ πόλις,
καὶ πολὺ ἰσχυροτέρως· τρέφονται γὰρ πάντες οἱ ἀνθρώπειοι νόμοι ὑπὸ ἑνὸς
τοῦ θείου· κρατεῖ γὰρ τοσοῦτον ὁκόσον ἐθέλει καὶ ἐξαρκεῖ πᾶσι καὶ περιγίνεται.»
Δηλαδή:
Για να μιλήσει κανείς με νου πρέπει να στηρίζεται σ' αυτό που είναι κοινό στα πάντα (στον κοινό λόγο), όπως ακριβώς μια πόλη πρέπει να στηρίζεται στο νόμο της, και πολύ ισχυρότερα. Γιατί όλοι οι ανθρώπινοι νόμοι τρέφονται από τον ένα, τον θεϊκό• γιατί αυτός κυριαρχεί όσο ακριβώς θέλει, επαρκεί για τα πάντα και περισσεύει.

«νόμος καὶ βουλῇ πείθεσθαι ἑνός.»

Δηλαδή: Νόμος είναι η πειθαρχία στην θέληση του Ενός.

«σωφρονεῖν ἀρετὴ μεγίστη, καὶ σοφίη ἀληθέα λέγειν καὶ ποιεῖν κατὰ φύσιν ἐπαΐαντας. »

Δηλαδή: Η σωφροσύνη είναι η πιο μεγάλη αρετή, και σοφία είναι το να λέει κανείς την αλήθεια και να πράττει σύμφωνα με την Φύση, ακούγοντας την.

«μάχεσθαι χρὴ τὸν δῆμον ὑπὲρ τοῦ νόμου ὅκωσπερ τείχεος.»

Δηλαδή: Ο λαός πρέπει να μάχεται για το νόμο όπως ακριβώς για τα τείχη του.

Ρένος Αποστολίδης ( Περί Πίστεως )

Ο Ρένος με τον Κώστα Μάστρακα συζητούν το ζήτημα της πίστεως στην ανθρώπινη συνείδηση αναλύοντας Μ. Άβλιχο, Γιάκομπσεν, Ντοστογιέφσκι, Ρένο Αποστολίδη. http://www.renosapostolidis.gr Ο Ρένος Αποστολίδης είχε κάνει με το μολύβι, το στυλό, τη γραφομηχανή, 10000 χιλιόμετρα, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, κι όμως είναι μετρημένα, το τέταρτο της περιμέτρου της γης. Σαράντα τόμοι λογοτεχνία, κριτική σκέψη, δοκίμια, μελέτες φιλολογικές πάνω στον Ηράκλειτο κι άλλα αρχαιοελληνικά κείμενα, μαζί με την εφτάτομη Ανθολογία νεοελληνικής Ποίησης και Διηγήματος(κάπου 4000 σελίδες της αυστηρότερης ως γνωστόν κριτικής επιλογής).     Απ' τους νεώτερους θεωρείται "μοντέρνος", "παράλληλος του Μπόρχες". Για τους παλιότερους είν' ο κυριώτερος εκπρόσωπος της "Γενιάς του Μεταπολέμου", με την πιο καυτή προσωπική μαρτυρία του Εμφυλίου '47-'49, κι ο πιο οξύς κριτικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας, πνεύματος γενικώτερα και "πολιτικής" στον Τόπο μας. Υπήρξε και καθηγητής φιλόλογος, και δημοσιογράφος, και βραβευμένος μ' "έγκυρα" υποτίθεται βραβεία, που απαξιούσε ν' άναφέρει ποτέ.    Μεταφρασμένος ελάχιστα σε ξένες γλώσσες, έξω απ' όλα τα πολιτικά κυκλώματα, κ' ενάντιος κάθε πολιτικής παράταξης (εξίσου άθλιες τις θεωρούσε όλες), αντιμαζικός κ' εγωτικός. Από νέον τον προσδιώρισαν οι μεγάλοι ρώσοι μυθιστοριογράφοι, κυριώτατα ο Ντοστογιέβσκι, κι απ' τους βασικούς στοχαστές: ο Ηράκλειτος κι άλλοι προσωκρατικοί, οι Αγνωστικοί και νεώτεροι Αναρχικοί, ο Νίτσε φυσικά κι ο Στίρνερ, ο Μπέρξον, ο Κρισναμούρτι κ.α.     Με τους γιούς του Στάντη & Ήρκο, την εποχή που δουλεύουν για την έκδοση των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου,  στο σπίτι τους στου Παπάγου. Εδώ θα δουν το φως οι αξιόλογες επιστημονικές μελέτες / εκδόσεις τους - προϊον μιάς σπάνιας, δημιουργικής και ζωντανής συνεργασίας που συνεχίζει τη λόγια παράδοση τριών γενεών που ξεκίνησε ο Ηρακλής Αποστολίδης.    Το ύφος του δεν προκύπτει απ' τη νεοελληνική λογοτεχνία, παρά την ειδική γνώση του των κειμένων της, κι ούτε από άλλον κανένα. Ο πολύς κόσμος, τον γνώρισε σαν κατεξοχήν ασυμβίβαστο κριτή, από τις φλογερές εκπομπές του στην τηλεόραση ("Ανθολογία", "Ο Εμφύλιος μέσα μας") και το ραδιόφωνο.

ΕΥΡΩΠΗ, ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας

Η Ελλάδα στο επίκεντρο μίας φανταστικής ιστορίας συνωμοσίας, στην οποία συμμετέχουν οι Η.Π.Α. και η Γερμανία, με στόχο την απόκρυψη των προβλημάτων τους, καθώς επίσης την ηγεμονία της πλουσιότερης ηπείρου του πλανήτη

“Η θεωρία της συνωμοσίας στην κοινωνία είναι η άποψη ότι, η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου συνίσταται στην ανακάλυψη των ανθρώπων ή των ομάδων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να συμβεί αυτό το φαινόμενο – ενώ το έχουν σχεδιάσει και συνωμοτήσει για να το προκαλέσουν. Η άποψη αυτή πηγάζει από τη αντίληψη πως, οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία (ιδιαίτερα, φαινόμενα όπως ο πόλεμος, η ανεργία, η φτώχεια και οι διάφορες ελλείψεις – καταστάσεις που κατά κανόνα όλοι οι άνθρωποι απεχθάνονται), αποτελεί αποτέλεσμα άμεσου σχεδίου ορισμένων ισχυρών ανθρώπων ή ομάδων” (K.Popper)

Είναι το Σύμπαν σχεδιασμένο; του Steven Weinberg

 

 Μου έχει ζητηθεί να σχολιάσω το κατά πόσον το σύμπαν δείχνει σημάδια ότι έχει σχεδιαστεί.  Δεν βλέπω πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για αυτό δίχως να έχουμε κάποια τουλάχιστον αόριστη ιδέα για το τι θα ήθελε να κάνει ένας σχεδιαστής. Κάθε δυνατό σύμπαν θα μπορούσε να εξηγηθεί ως το έργο κάποιου είδους σχεδιαστή. Ακόμη και ένα σύμπαν που να είναι εντελώς χαοτικό, χωρίς κανένα νόμο ή κανονικότητα, θα μπορούσε να υποτεθεί ότι έχει σχεδιαστεί από έναν ηλίθιο.

Το ερώτημα που μου φαίνεται να αξίζει την απάντηση, και δεν είναι ίσως αδύνατο να δοθεί απάντηση, είναι εάν το σύμπαν δείχνει σημάδια ότι έχει σχεδιαστεί από μια θεότητα περισσότερο ή λιγότερο, όπως εκείνους των παραδοσιακών μονοθεϊστικών θρησκειών – δεν είναι απαραίτητο μια φυσιογνωμία από αυτές που βρίσκονται στην οροφή της Καπέλα Σιξτίνα – αλλά τουλάχιστον κάποιας προσωπικότητας, κάποιου ευφυή Όντος, που να δημιούργησε το σύμπαν και να έχει κάποια ιδιαίτερη ανησυχία για τη ζωή, ιδίως με την ανθρώπινη ζωή. Φαντάζομαι ότι αυτή δεν είναι η άποψη ενός σχεδιαστή που υποστηρίζεται από πολλούς εδώ στη Γη. Μπορείτε να μου πείτε ότι σκέφτεστε κάτι πολύ πιο αφηρημένο, κάποιο κοσμικό πνεύμα της τάξης και της αρμονίας, όπως έκανε ο Αϊνστάιν. Είστε βέβαια ελεύθεροι να σκέφτεστε έτσι, αλλά τότε δεν ξέρω γιατί χρησιμοποιείτε λέξεις όπως «σχεδιαστής» ή «Θεός», εκτός ίσως ως μια μορφή προστατευτικού χρωματισμού.

Μυστηριες εξαφανισεις πολιτισμων

Με το πέρασμα των αιώνων, οι περισσότεροι πολιτισμοί είτε άρχισαν σιγά-σιγά να παρακμάζουν είτε εξαφανίστηκαν από φυσικές καταστροφές ή εισβολές. Υπάρχουν όμως κάποιοι πολιτισμοί, των οποίων η εξαφάνιση έχει προβληματίσει πραγματικά τους επιστήμονες.

10. Οι Ολμέκοι

Μία από τις πρώτες μεσοαμερικανικές κοινωνίες, οι Ολμέκοι, κατοικούσαν στις τρ

οπικές πεδιάδες του νότιο-κεντρικού Μεξικό. Τα πρώτα σημάδια των Ολμέκων χρονολογούνται από το 1400 π.Χ. στην πόλη San Lorenzo, όπου αποτελούσε το κέντρο τους, ενώ υποστηρίζονταν από δύο ακόμα κέντρα, τις περιοχές Tenochtitlan και Potrero Nuevo. Οι Ολμέκοι ήταν εξαιρετικοί κτίστες, ενώ οι αποικίες τους είχαν τελετουργικά ανάκτορα, αναχώματα, μεγάλες κωνικές πυραμίδες και πέτρινα μνημεία, συμπεριλαμβανομένου και ενός γιγάντιου κεφαλιού, που αποτελεί το πιο γνωστό δημιούργημά τους.
Ο πολιτισμός των Ολμέκων στηριζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στο εμπόριο, τόσο μεταξύ των ίδιων τους των περιοχών όσο και με άλλες μεσοαμερικανές κοινωνίες. Επειδή ήταν ένας από τους πρώτους και πιο προηγμένους μεσοαμερικανικούς πολιτισμούς την εποχή εκείνη, θεωρούνταν ως ο κύριος πολιτισμός που γέννησε τους περισσότερους μεσοαμερικανικούς πολιτισμούς.
Τι απέγιναν;
Γύρω στο 400 π.Χ., το ανατολικό μισό της γης των Ολμέκων ερήμωσε -πιθανότατα εξαιτίας των περιβαλλοντικών αλλαγών. Ίσως πάλι να μετακινήθηκαν εξαιτίας της ηφαιστειακής δραστηριότητας στην περιοχή. Άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι δέχτηκαν επιδρομή, αλλά κανείς δεν γνωρίζει ποιοι μπορεί να ήταν οι εισβολείς.

Vadoma: Μια παράξενη φυλή.

 

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΚΑΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!Στην ZIBABUE υπάρχει μια παράξενη αλλά συνάμα αινιγματική φυλή που ονομάζεται  VADOMA ή WADOMA αυτή η φυλή μαύρων ιθαγενών βρίσκεται στην περιοχή  CHIRUMA HILLS κοντά στους ποταμούς ZEMBOSI, στην κοιλάδα URUNGE και στον νομό SIPOLILO. 

Τους  αποκαλούν αλλιώς << οι άνθρωποι στρουθοκάμηλοι >>, έχουν μια ιδιαιτερότητα στα πόδια τους που οι ιατροί λένε ότι οφείλεται σε γενετική ανωμαλία. Πως γίνεται όμως μια ολόκληρη φυλή 500-600 ατόμων να έχουν το ίδιο πρόβλημα; Οι VADOMA όπως τους αρέσει να τους αποκαλούν αντί για πέντε δάχτυλα στο κάθε πόδι έχουν δυο. Αν και έχουν δυο δάχτυλα στο κάθε πόδι μπορούν και περπατάνε κανονικά αν και λίγο περίεργα και μπορούν και τρέχουν σαν τον άνεμο.

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΕΝ ΜΟΡΦΩΝΟΥΝ

Όταν το 1990, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, απονεμήθηκε στον Τζον Τέϊλορ Γκάττο ο τίτλος του "Δασκάλου της Χρονιάς της Νέας Υόρκης", στην ομιλία αποδοχής του τίτλου που εκφώνησε, δεν αρκέστηκε σε απλές ευχαριστίες, αλλά εξαπέλυσε ένα δριμύ κατηγορώ στην συμβατική λογική που διέπει την εκπαίδευση. Μίλησε για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίζει η εκπαίδευση για το άτομο, την οικογένεια και την κοινωνία στην σύγχρονη εποχή. Δεν απευθύνθηκε μόνο στη Νέα Υόρκη και τους μαθητές του.

Τα λόγια του εκφράζουν και τις ανησυχίες των εκπαιδευτικών και των γονιών όπου και αν βρίσκονται. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στη μόρφωση και την δημιουργική απασχόληση των παιδιών μας είναι σοβαρά και πολύπλοκα και δεν αποτελούν αποκλειστική ευθύνη των σχολείων. Κι όμως τα σχολεία μπορούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την διαμόρφωση της κοινωνίας και του κόσμου που ονειρευόμαστε. Έτσι έχουμε την ευχαρίστηση να δημοσιεύσουμε αυτή την φλογερή ομιλία ενός από τους πιο ένθερμους οπαδούς της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Τι εννοούμε ως πραγματικότητα;

Roger Penrose*

Μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι απλώς αποκύημα της φαντασίας μας;
Τι εννοούμε ως «πραγματικότητα»; Για όσους από εμάς θεωρούν εαυτούς πραγματιστές, ρεαλιστές, υπάρχει μια λογική απάντηση: «Η πραγματικότητα αποτελείται από τα πράγματα - τραπέζια, καρέκλες, σπίτια, πλανήτες, ζώα, ανθρώπους κ.ο.κ. - τα οποία είναι φτιαγμένα από ύλη». Θα συμπεριλαμβάναμε ίσως σε αυτά και μερικές πιο αφηρημένες έννοιες όπως ο χώρος και ο χρόνος, και θα αναφερόμασταν στο σύνολο όλων αυτών των «πραγματικών» πραγμάτων με τον όρο «το Σύμπαν».

Ορισμένοι θα μπορούσαν να αντιτάξουν ωστόσο ότι αυτή δεν είναι ολόκληρη η πραγματικότητα. Το ζήτημα που τίθεται κυρίως είναι αυτό της πραγματικότητας του μυαλού μας. Δεν θα έπρεπε να συμπεριλάβουμε τις συνειδητές εμπειρίες ως κάτι πραγματικό; Ή έννοιες όπως η αλήθεια, η αρετή ή η ομορφιά;

Ορισμένοι πραγματιστές μπορεί να υιοθετήσουν μια πεισματικά υλιστική άποψη και να θεωρήσουν τη νοητική ικανότητα και όλα τα χαρακτηριστικά της δευτερεύοντα σε σχέση με ό,τι είναι υλικά πραγματικό. Οι νοητικές μας καταστάσεις στο κάτω κάτω (θα μπορούσαν να πουν μερικοί) αποτελούν απλώς τα εμφανή χαρακτηριστικά της κατασκευής και της συμπεριφοράς του «υλικού» εγκεφάλου μας. Συμπεριφερόμαστε με συγκεκριμένους τρόπους επειδή ο εγκέφαλός μας ενεργεί σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους - τους ίδιους νόμους στους οποίους υπακούουν όλα τα πράγματα που είναι φτιαγμένα από φυσική ύλη. Η συνειδητή νοητική εμπειρία επομένως δεν έχει άλλη πραγματικότητα πέρα από την πραγματικότητα της ύλης που προκαλεί την ύπαρξή της. Παρ' ότι ακόμη δεν έχει κατανοηθεί πλήρως, είναι απλώς ένα «επιφαινόμενο» το οποίο δεν έχει καμία επιπρόσθετη επιρροή, πέραν των επιταγών των φυσικών αυτών νόμων, στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται ο οργανισμός μας.

9 κρίσιμα ερωτήματα για το μυαλό μας

Η λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου και η ταυτότητα της συνείδησης επιφυλάσσουν στην επιστήμη πολλές ακόμη εκπλήξεις. Τα πρόσφατα ανατρεπτικά ευρήματα μας δίνουν ωστόσο μια «γαργαλιστική» πρόγευση. Τώρα ξέρουμε ότι οι νευρώνες αναγεννώνται, είδαμε τις αναμνήσεις να δημιουργούνται και μάθαμε ότι δεν είναι το μέγεθος που κάνει έναν εγκέφαλο εξυπνότερο...

ΤΗΣ ΕMMA ΥOUNG1 Από τι είναι φτιαγμένες οι αναμνήσεις;

Οι αναμνήσεις είναι το βασικό υλικό της σκέψης. Συμβουλευόμαστε τα αποθέματα γνώσης μας κάθε φορά που εκτελούμε μια εργασία, που επικοινωνούμε μέσω της ομιλίας ή που σχηματοποιούμε ακόμη και τις πιο απλές έννοιες. Παρ΄ όλα αυτά η «υλική» μορφή τους αποτελεί μυστήριο. Ποιες μεταβολές συντελούνται στον εγκέφαλο όταν μια νέα ανάμνηση κωδικοποιείται;
Ενα πράγμα το οποίο γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ο σχηματισμός των αναμνήσεων έχει σχέση με την ενίσχυση των συνάψεων που συνδέουν τα νευρωνικά κύτταρα. Μελετώντας θαλάσσια σαλιγκάρια, τα οποία έχουν ένα σχετικά απλό νευρικό σύστημα, μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Κέλσι Μάρτιν του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες παρακολούθησε πέρυσι για πρώτη φορά αναμνήσεις να σχηματίζονται, με τη μορφή νέων πρωτεϊνών που εμφανίζονται στις συνάψεις.

ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ;

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: «ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; -ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ»

Αρκετοί προφανώς θα είναι αυτοί που θα διαφωνήσουν με την άποψη πως ο κόσμος μας μπορεί να δημιουργήθηκε από κάποιον Λογικό Νου (Θεό?). Όμως τα πάντα στη φύση λειτουργούν στηριγμένα σε μαθηματικές δομές, οι οποίες φυσικά προϋποθέτουν την ύπαρξη Λογικής. Η Λογική υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιου Νου και ο Νους φυσικά σε κάποιον ανήκει… Άλλωστε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ένα βασικό αξίωμα: «Ποτέ το άννοο (το άνευ νου) δεν δημιουργεί το έννοο (το έχων νου)».

Προκειμένου λοιπόν να βρούμε την απάντηση στο ερώτημα «Ποιος θεός έφτιαξε τον κόσμο που ζούμε;», θα πρέπει να ανατρέξουμε σε κάποια αρχαία κείμενα, ώστε να κάνουμε μια συρραφή στοιχείων για να σκιαγραφήσουμε την εικόνα του δημιουργού μας.

---

1ο ΣΤΟΙΧΕΙΟ:

Πλωτίνος Ένν. V,IV1 – Πρόκλου Πλάτωνος Θεολογικά II-Ψ- Διονυσίου Αεροπαγ.π. θείων ονομάτων. Δι’ ανάλογον αντίληψιν περί πρώτης αρχής βλ. Ιάμβλ. π. μυστ. VIII,2

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:

«ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; -ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ»

Οι περισσότεροι θεωρούν πως είναι υποχρέωση του ίδιου του ανθρώπου να εξαλείψει το αρνητικό του κάρμα και μ’ αυτόν τον τρόπο να απαλλαχθεί από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων. Αυτό όμως είναι μια πλάνη η οποία σκοπίμως επικράτησε, ώστε ο αέναος κύκλος της ενέργειας να διαιωνίζεται προς όφελος των διαχειριστών αυτού του κόσμου. Αυτοί, είναι σκοτεινές δυνάμεις τις οποίες ο Χριστός αποκαλεί «άρχοντες» ή «ο άρχων του κόσμου τούτου». Αυτές είναι οι δυνάμεις και οι εξουσίες του εκπεσόντα Εωσφόρου, ο οποίος δημιούργησε μια ολόκληρη ιεραρχία ισχυρών οντοτήτων που ελέγχουν τον ορατό και αόρατο ενεργειακό κόσμο μας. Αυτές οι δυνάμεις κρατάνε όμηρο τον Ουράνιο Άνθρωπο καθώς τον έχουν περιβάλλει με πολλά σώματα/κελιά ‒όπως και οι ανατολικές θρησκείες λένε‒ που ο άνθρωπος τα ταυτίζει με τον εαυτό του. Σχετικά με αυτό, το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη λέει:

Διαίσθηση και Συνείδηση: Ο ρόλος της διαίσθησης στη μελέτη της συνείδησης

Ο ρόλος της διαίσθησης στη μελέτη της συνείδησης

...του Θανάση Πρωτόπαπα

Ορισμοί

Το θέμα της εισήγησης είναι «ο ρόλος της διαίσθησης στη μελέτη της συνείδησης», άρα καλό είναι να ξεκαθαρίσω από την αρχή, όσο αυτό είναι δυνατό, τι εννοώ «διαίσθηση» και τι εννοώ «συνείδηση», για το πλαίσιο της σημερινής συζήτησης.

Το λεξικό της φιλοσοφίας του Πελεγρίνη δεν περιλαμβάνει λήμμα «διαίσθηση» - περιλαμβάνει όμως λήμμα «ενόραση» το οποίο δίνεται ως απόδοση του λατινικού «intuitio» και του αγγλικού «intuition», άρα καλύπτει αυτό που συζητάμε φέτος εδώ. Τι είναι λοιπόν η ενόραση; Ο γενικός ορισμός του Πελεγρίνη είναι «ότι με αυτήν εννοείται οτιδήποτε μπορεί να συλληφθεί κατά τρόπο άμεσο». Η άμεση γνώση της ενόρασης «αντιδιαστέλλεται προς τη γνώση που αποτελεί προϊόν της διασκεπτικής ενέργειας του νου» και «υφίσταται όταν εκείνο που γνωρίζει κανείς δεν το συνάγει από άλλες προκείμενες προτάσεις».

Στο λεξικό της κοινής νεοελληνικής του ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, η ενόραση είναι «τρόπος γνώσης άμεσης, χωρίς την παρέμβαση του λογικού», ενώ η διαίσθηση είναι, μεταξύ άλλων, «απροσδιόριστη γνώση αυτού που δεν μπορεί να αποδειχτεί με τη λογική ή αυτού που δεν υπάρχει ακόμη».

Άμεση γνώση λοιπόν, που δεν συνάγεται από άλλες προκείμενες προτάσεις. Ας κρατήσουμε αυτό για τη διαίσθηση και ας εξετάσουμε τη δεύτερη λέξη του τίτλου.

Τι λέει ο Πελεγρίνης για τη συνείδηση; Όχι για τον ηθικό όρο που έχει να κάνει με τη διάκριση του καλού από το κακό, αλλά για την «εσωτερική αντίληψη», την «παρατήρηση» ή «επισήμανση των εσωτερικών λειτουργιών του νου ή της ψυχής». Επεξηγεί: «Τέτοιες εσωτερικές λειτουργίες, που μπορεί να συλλάβει κανείς μέσω της συνείδησής του, είναι το αντιλαμβάνεσθαι, το διανοείσθαι, το αμφιβάλλειν, το γιγνώσκειν, το βούλεσθαι, το προτίθεσθαι κ.ά.». Στο ίδιο πλαίσιο αναφέρεται και ο όρος «ενδοσκόπηση» οριζόμενος ως «διαδικασία μέσω της οποίας παρακολουθεί κανείς τις λειτουργίες της ίδιας της ψυχής του». Παρακάτω, λέει: «Αναμφιβόλως, η συνείδηση αποτελεί για τον καθένα μας το πράγμα εκείνο που του δίδεται περισσότερο άμεσα από οποιοδήποτε άλλο πράγμα, έτσι ώστε να είναι αδύνατον κανείς να αμφισβητήσει την ύπαρξη της συνείδησής του. Όταν συνειδητοποιεί κανείς ένα γεγονός μέσα του, λογικά δεν είναι δυνατόν να έχει την παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό• προφανώς, είναι άστοχο, έχοντας συνείδηση κάποιος του συναισθήματος του πόνου του, π.χ., να πει ‘δεν είμαι βέβαιος ότι πονώ’. Ωστόσο, παρά τη βεβαιότητα την οποία μπορεί να έχει ο καθένας μας για την ύπαρξη της συνείδησής του, είναι αδύνατον να περιγράψει στους άλλους τι είναι αυτό που αποκαλεί ‘συνείδηση’».

Αυτό που βλέπουμε μήπως είναι τελικά αυτό που σκεπτόμαστε;

Αυτό που βλέπουμε μήπως είναι τελικά
αυτό που σκεπτόμαστε;

...του Νικόλαου Σμύρνη

Κοιτάζοντας γύρω μας, έχουμε πάντα τη βεβαιότητα ότι αυτό που βλέπουμε είναι μια πιστή αποτύπωση του πραγματικού κόσμου που μας περιβάλλει. Ο γνωστός νευροφυσιολόγος Vernon Mountcastle λέγει ότι «στην πραγματικότητα είμαστε φυλακισμένοι μέσα σε έναν εγκέφαλο και η μόνη μας επικοινωνία με τον έξω κόσμο γίνεται με διαύλους επικοινωνίας, τις αισθήσεις, που μεταφέρουν ένα πολύ μικρό κομμάτι πληροφοριών για το τι συμβαίνει εκεί έξω». Σ’ αυτή τη φιλτραρισμένη αναπαράσταση του κόσμου θα πρέπει να προσθέσουμε και τη διαστρέβλωση, μεγέθυνση ή σμίκρυνση του ποσού πληροφοριών που γίνεται σε όλα τα επίπεδα επεξεργασίας καθώς οι πληροφορίες αυτές οδεύουν μέσα στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι τελικά παρά το αποτέλεσμα πολλαπλής σύνθετης και επιλεκτικής επεξεργασίας του σήματος που διεγείρει την όραση, δηλαδή της φωτεινής ακτινοβολίας που έρχεται από τον κόσμο που βρίσκεται έξω από εμάς.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να παρακολουθήσουμε τα βήματα αυτής της επεξεργασίας καθώς η φωτεινή ακτινοβολία από το περιβάλλον διεγείρει το όργανο της όρασης, δηλαδή τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού. Τα κύτταρα του χιτώνα αυτού είναι ευαίσθητα στην ένταση της ακτινοβολίας και στο μήκος κύματος της ακτινοβολίας που είναι και τα χαρακτηριστικά που την καθορίζουν. Από το σημείο αυτό και πέρα, το σύστημα αρχίζει να γίνεται επιλεκτικό. Ενώ το μήκος κύματος της φωτεινής ακτινοβολίας είναι συνεχές στο ορατό φάσμα, οι φωτοϋποδοχείς, τα φωτοευαίσθητα δηλαδή κύτταρα του ματιού μας, απαντούν επιλεκτικά σε τρεις ζώνες μήκους κύματος που αντιστοιχούν στο μπλε, πράσινο και κίτρινο κόκκινο χρώματα. Έτσι το συνεχές φάσμα μετατρέπεται σε έναν συνδυασμό τριών βασικών στοιχείων και με το συνδυασμό αυτό αντιλαμβανόμαστε το μήκος κύματος της φωτεινής ακτινοβολίας και το κωδικοποιούμε σε κατηγορίες, τα χρώματα. Ήδη λοιπόν από τον αμφιβληστροειδή ξεκινά μια διαδικασία μετατροπής της πληροφορίας, για το μήκος κύματος του φυσικού ερεθίσματος, σε περιορισμένο αριθμό κατηγοριών που είναι ουσιαστικά μια μείωση της πληροφορίας. Τα φωτοευαίσθητα κύτταρα μεταφέρουν την πληροφορία για την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας στα γαγγλιακά κύτταρα που είναι ο πρώτος νευρικός σταθμός επεξεργασίας των οπτικών ερεθισμάτων. Τα γαγγλιακά κύτταρα κωδικοποιούν την πληροφορία για την ένταση της φωτεινής ακτινοβολίας σε κάθε σημείο όχι κατά απόλυτη τιμή αλλά σαν διαφορά έντασης. Έτσι, κάθε γαγγλιακό κύτταρο απαντά όχι στο επίπεδο φωτεινότητας που έρχεται από ένα σημείο του εξωτερικού χώρου, αλλά στην αλλαγή του επιπέδου φωτεινότητας ανάμεσα σε γειτονικά σημεία. Για να κάνει αυτή την επεξεργασία το κάθε γαγγλιακό κύτταρο συλλέγει την πληροφορία έντασης φωτεινής ακτινοβολίας από ένα σύνολο γειτονικών φωτοϋποδοχέων του αμφιβληστροειδούς. Το σύνολο αυτό είναι μεγάλο για την περιφέρεια του αμφιβληστροειδούς και πολύ μικρότερο για την κεντρική περιοχή της ωχράς κηλίδος.

Σκέψεις για Χρονοταξιδιώτες

Σκέψεις Για Χρονοταξιδιώτες

Κάθομαι στο ημιφωτισμένο δωμάτιο, στο ξύλινο τραπέζι, γερμένος πάνω από τα γραπτά μου, έξω βρέχει, ποτέ δεν μου άρεσαν τα ρολόγια.

Αν και με συγκινεί ο λεπτεπίλεπτος μηχανισμός των παλιών ρολογιών, (και το παράξενο γεγονός ότι μερικές φορές οι Άγγλοι τα ονομάζουν Time Pieces, «κομμάτια χρόνου»), και παρ’ όλο που μπορώ να συνδέσω τη ρυθμική ομορφιά τους με τη μουσική του Bach ή των Kraftwerk, τους μετρονόμους του πιάνου ή τα sequencers, κι εκείνη την εικόνα του Max Ernst που προδίδει ότι είμαστε φυλακισμένοι μέσα σ’ ένα ρολόι (που οι δείκτες του διακρίνονται στον δίσκο του φεγγαριού), δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να προκαλεί μεγαλύτερο άγχος από ένα ρολόι: Δουλεύει ασταμάτητα, μετράει τη ζωή σου, κλάσμα δευτερολέπτου προς κλάσμα δευτερολέπτου, ακόμη κι όταν δεν προσέχεις, ακόμη κι όταν κοιμάσαι ή όταν έχεις ξεχάσει ότι υπάρχει κάπου εκεί και μετράει, μετράει, μετράει. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα καθόταν να ακούει συνέχεια και να αισθάνεται τους χτύπους της καρδιάς του αναλογιζόμενος ότι χτυπάει σ’ αυτόν τον ρυθμό ασταμάτητα από τότε που γεννήθηκε μέχρι σήμερα, και, αναπόφευκτα, να σκέφτεται ότι αυτός ο ευαίσθητος μηχανισμός μπορεί να σταματήσει σε κάθε στιγμή, πλημμυρίζοντας έτσι όλη του την ύπαρξή με πανικό. (Για μένα, είναι σαφές ότι ο κατασκευαστής του πρώτου ρολογιού ήθελε να φτιάξει μια τεχνητή καρδιά). Εδώ έχουμε μια ιδιαίτερη και μοναδική αίσθηση πανικού, που είναι ο πανικός που γεννιέται από τη λεπτομερή παρατήρηση. Το ίδιο αισθάνομαι και για τα ρολόγια, τη μηχανική καρδιά του Χρόνου, που περνάει, περνάει, ρέει, ρέει πάντα, και «ουδέν μένει»...

Το Νοητικό Σώμα

Η δομή, η λειτουργία και ο ρόλος του νου στην εξέλιξη του ανθρώπου, καθώς και στη διαμόρφωση του κόσμου μας. Ο νους ως εργαλείο δημιουργίας και έρευνας, αλλά και ως ένα βασικό «όπλο» του πνευματικού μαχητή εντός μας.

Ως ανθρώπινα όντα διαθέτουμε την ικανότητα να σκεπτόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας μέσω του νου. Όπως επιβεβαιώνει η επιστήμη, τα ερεθίσματα των πέντε αισθήσεων διοχετεύονται στον εγκέφαλο όπου, μέσω νοητικής επεξεργασίας, ο κόσμος γύρω μας λαμβάνει τη μορφή που όλοι γνωρίζουμε. Με άλλα λόγια, ο νους αποτελεί έναν δέκτη που μορφοποιεί τους ενεργειακούς κραδασμούς που λαμβάνει από το περιβάλλον, τους ταξινομεί και τους οργανώνει σε αναγνωρίσιμα πρότυπα.


Όμως ο νους εκτός από δέκτης είναι και δημιουργός. Εκ πρώτης όψεως, ίσως να είναι δύσκολο να αποδεχτούμε και να αφομοιώσουμε το γεγονός ότι η σκέψη έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την πράξη. Και όμως, η σκέψη πάντα προηγείται της πράξης και είναι εκείνη που ως πυξίδα ελέγχει κάθε πράξη και την κατευθύνει προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. Άλλωστε κάθε δημιούργημα του ανθρώπου στο φυσικό κόσμο έχει πρώτα προ-υπάρξει ως μορφή σκέψης. Κάθε τι που χρησιμοποιούμε και βιώνουμε στην καθημερινότητα έχει γεννηθεί πρώτα ως σκέψη στο νου του αρχιτέκτονα, του εφευρέτη, του καλλιτέχνη, του κοινωνιολόγου, του επιστήμονα κ.ο.κ. Αν θέλουμε πραγματικά να συμμετέχουμε ενεργητικά στην πορεία της παγκόσμιας Εξέλιξης οφείλουμε να κατανοήσουμε το ρόλο της σκέψης στη διαμόρφωση του κόσμου μας.

Kβαντική Ψυχιατρική (Andrew Powell)

Το ψάρι είπε στο άλλο ψάρι: «Πάνω από τούτη τη θάλασσα είναι μια άλλη, με πλάσματα που κολυμπούν εκεί και ζουν εκεί, όπως εμείς ζούμε εδώ.»

Το ψάρι απάντησε: «Τι τρέλα! Αφού ξέρεις πως καθένας που βγαίνει από τη θάλασσά μας, ας είναι και για τόσο δα, πεθαίνει. Ποιος σου είπε για άλλες ζωές σε άλλες θάλασσες;»

Χαλίλ Γκιμπράν, Ο Προφήτης

Οι περισσότεροι ψυχίατροι θεωρούν ότι οι ψυχικές διαταραχές προκαλούνται από διαταραχή της χημείας του εγκεφάλου, μια άποψη που στηρίζεται από τις πρόσφατες ανακαλύψεις της νευρολογίας. Υπάρχουν επίσης πολλά εμπειρικά στοιχεία ότι η ψυχολογική ένταση μπορεί να πυροδοτήσει αλλαγές στη χημεία του εγκεφάλου. Αυτό ενίσχυσε τη δημιουργία ενός βιο-ψυχο-κοινωνικού μοντέλου ψυχικής διαταραχής, όπου συνδυάζονται γενετικοί και δυναμικοί παράγοντες. Ωστόσο, το θεμελιώδες ερώτημα «τι είναι ο νους» παραμένει αναπάντητο, γιατί ο νους δεν έχει υλική υπόσταση.

Η γενική άποψη είναι ότι ο νους είναι επι-φαινομενικός, δηλαδή δευτερεύον φαινόμενο της λειτουργίας του εγκεφάλου. Πιστεύεται πως ο εγκέφαλος κατά κάποιον τρόπο παράγει συνειδητότητα. Η υπόθεση αυτή, αν και λογικοφανής, δεν είναι λογική. Πώς μπορεί κάτι τελείως υλικό να δημιουργήσει κάτι μη-υλικό; Ωστόσο θεωρείται δεδομένο σε έναν κόσμο που βασίζεται στην ιδέα του μηχανικού, υλικού σύμπαντος, όπου οι πέντε αισθήσεις θεωρούνται η μόνη αξιόπιστη πηγή πληροφόρησης.

10 Μέθοδοι εκτέλεσης

1. Κάψιμο στην πυρά

Το κάψιμο στην πυρά δημόσια, χρησιμοποιήθηκε στη Βρετανία ως ποινή για τους αιρετικούς και, σε κάποιες περιπτώσεις, σε υποθέσεις μαγείας. Αφορούσε και στα δύο φύλα αλλά μόνο τελευταία είχε εφαρμογή στις γυναίκες που βρίσκονταν ένοχες προδοσίας. Οι άντρες που κρίνονταν προδότες του κράτους, απαγχονίζονταν, σέρνονταν με άμαξα στους δρόμους της πόλης και διαμελίζονταν. Αυτός ο τρόπος θανάτωσης, όμως, δεν ήταν ενδεδειγμένος για γυναίκες, επειδή είχε ως επακόλουθο τη γύμνια. Το αδίκημα της προδοσίας είχε δύο διαβαθμίσεις: την προδοσία μείζονος σημασίας η οποία, εκτός από την προδοσία κατά του κράτους, συμπεριλάμβανε και την παραχάραξη. Για κάποιον περίεργο λόγο τους άντρες που κρίνονταν ένοχοι προδοσίας τους απαγχόνιζαν και δεν τους έκαιγαν στην πυρά. Η προδοσία ελάσσονος σημασίας αφορούσε σε γυναίκες που δολοφονούσαν τους συζύγους ή τις αφεντικίνες τους, καθώς τόσο οι σύζυγοι όσο και οι εργοδότες, θεωρούνταν ανώτεροί τους σύμφωνα με το νόμο.

Η φύση

Delia Steinberg Guzmάn,
Πρόεδρος του Διεθνούς Οργανισμού Νέα Ακρόπολη, Σταυρός των Παρισίων του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε Επιστήμες, Τέχνες και Γράμματα

Τίποτα δεν είναι πιο φυσικό στον άνθρωπο από τη Φύση. Όχι όμως φυσικό με το φιλοσοφικό νόημα του ζητήματος, δηλαδή ως ανταπόκριση σε ένα διατεταγμένο σχέδιο εξέλιξης που υπαγορεύεται από το θείο νόμο. Φυσικό με το ανθρώπινο νόημα, δηλαδή ότι όλα είναι στην υπηρεσία του ανθρώπου. Όλα υπάρχουν απλά και μόνο για την εξυπηρέτησή του ή για να έχει ο άνθρωπος όφελος από αυτά. Όλα τα βασίλεια τα κατώτερα από τον άνθρωπο, που συνυπάρχουν μαζί μας στο χώρο της ίδιας της Φύσης, βρίσκονται στη διάθεση του ανθρώπου.

Οι πέτρες σίγουρα μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Τα φυτά είναι καλά για να τα τρώμε ή για να φτιάχνουμε πράγματα με αυτά. Τα ζώα τα τρώμε -φυσικά- ή τα αξιοποιούμε σε διάφορες δουλειές. Η γη είναι για να βλασταίνουν οι σπόροι που ρίχνουμε σ' αυτήν ή για να προμηθευόμαστε τους κρυφούς της θησαυρούς με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα και ευκολία.

Έχω ακόμα ακούσει να λένε ότι τ' αστέρια στον ουρανό είναι φωτάκια που έβαλε ο Θεός για να οδηγεί τον άνθρωπο στο νυχτερινό του δρόμο. Αν αυτό το τελευταίο είναι ποίηση, έχει καλώς. Αν όμως είναι κοσμοθεωρία -και πολύ φοβάμαι κάτι τέτοιο- καταλήγουμε στο ότι τ' αστέρια δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να φωτίζουν, γιατί οι άνθρωποι -ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, το πιο τέλειο ον της δημιουργίας- δεν μπορούν
αλλιώς να δουν καλά στη διάρκεια της νύχτας...

Κάτω απ' αυτό το χρώμα του κρυστάλλου είναι σαν να πέφτουμε παγιδευμένοι στο παιχνίδι της Μάγια, μακριά από το να μάθουμε το ανοιχτό βιβλίο της Φύσης και σαν να καταστρέφουμε τα φύλλα και τα εξώφυλλά του χωρίς τον παραμικρό οίκτο και χωρίς κανένα όφελος.

Η θεραπεία της ψυχής μέσα από τα όνειρα

Τα όνειρα ανέκαθεν κατείχαν κεντρικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Στην αρχαιότητα αντιμετωπίζονταν ως πρωταρχική δραστηριότητα της ψυχής και το περιεχόμενό τους θεωρείτο μια πραγματικότητα που ζούσε η ψυχή σε μια άλλη διάσταση.

Μια από τις πιο σημαντικές εφαρμογές των ονείρων ήταν η χρήση τους ως θεραπεία τελετουργικής μορφής. Άνθρωποι που υπέφεραν από σωματικές, ψυχολογικές ή πνευματικές ασθένειες, μπορούσαν να επισκέπτονται θεραπευτικά κέντρα. Εκεί ιερείς-θεραπευτές ακολουθούσαν ένα συνδυασμό εφαρμοσμένης ιατρικής και πνευματικής καθοδήγησης, που βοηθούσε στην προετοιμασία του ασθενούς να δεχτεί την επίσκεψη του Ασκληπιού, του θεού της θεραπευτικής, κατά την εγκοίμησή του.

Η σύγχρονη ιατρική και ψυχοθεραπεία αποτελούν άμεση προέκταση της αρχαίας αυτής πρακτικής. Τα όνειρα θεωρούνται μορφές πραγματικών ψυχικών εμπειριών, που διαδραματίζονται στον εσωτερικό κόσμο και που αποκαλύπτουν τις πραγματικές διαστάσεις του αρχέτυπου κόσμου που υπάρχει αιώνια και πέρα από εμάς.

Εφόσον τα όνειρα γεννιούνται στα αρχέγονα βάθη της ψυχής, εκεί όπου όλα είναι μυθικά, μπορούν να αποκαλύψουν, να ανακατατάξουν, να επηρεάσουν ή να μεταλλάξουν τις ίδιες τις διεργασίες της φαντασίας που συντελούνται εκεί. Μπορούν, μέσα από αυτό το εσωτερικό ταξίδι της ψυχής, να διαμορφώσουν την κατάσταση του νου μας. Προσφέρουν θεραπεία μέσω της αφύπνισης και της αναδιοργάνωσης των ψυχικών ενεργειών και δομών. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να βιώσουμε άμεσα εμπειρίες που θα αλλάξουν τις εικόνες στο υποσυνείδητό μας και σαν συνέπεια τη ροή ενέργειας στο σώμα και στην ψυχή.

Οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελλάδα

Για τους αρχαίους Έλληνες η ανίχνευση του αγνώστου, γίνεται μέσω των Θεών, ή των σημείων που εκείνοι δίνουν στους ανθρώπους, είτε άμεσα είτε έμμεσα, είτε κατά τρόπο σαφή, είτε κατά τρόπο αλληγορικό και συμβολικό, οπότε σ' αυτή την περίπτωση χρειάζεται ειδική αποκρυπτογράφηση. Και σ' αυτή την ειδική αποκρυπτογράφηση, χρειάζονται ειδικά χαρισματικά πρόσωπα που είναι κάτοχοι της ειδικής τεχνικής.

Τα πρόσωπα αυτά είναι οι μάντεις και είτε έχουν έμφυτη την ικανότητα να συλλαμβάνουν και να ερμηνεύουν τα μηνύματα (τα σημεία) των Θεών, είτε μαθαίνουν αυτή την τεχνική. Οι μάντεις που ανήκαν στην πρώτη κατηγορία είναι εκπρόσωποι του πρώτου είδους μαντικής που λέγεται "φυσική ή άτεχνη" και δε διδάσκεται αλλά εκδηλώνεται κατά κανόνα μέσω της "κατοχής" του ατόμου αυτού από ένα θεό ή ένα πνεύμα όπως πιστεύεται, ενώ οι μάντεις που ανήκαν στη δεύτερη κατηγορία εκπροσωπούν το δεύτερο είδος μαντικής που λέγεται "έντεχνη ή επαγωγική". Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν η Πυθία, η Κασσάνδρα, ή η Σίβυλλα, ενώ στη δεύτερη ο Κάλχας, ο Τειρεσίας κ.ά.

Η αυξημένη παρατηρητικότητα του ανθρώπου, τον οδήγησε στην ανακάλυψη της έννοιας του χρόνου και της αιτιακής αλληλουχίας και διασύνδεσης των φαινομένων μέσα στο χρόνο. Η ικανότητα και δυνατότητα πρόβλεψης τακτά επαναλαμβανόμενων φαινομένων, οδήγησε κατ' αρχήν στη ψυχολογική ανάγκη πρόβλεψης και γνώσης του μέλλοντος, που τόσο ζωτική σημασία έχει για τον άνθρωπο. Αλλά όχι μόνο του μέλλοντος. Αφού μπορεί να γίνει γνωστό το μέλλον (δηλ. το άγνωστο), με τον ίδιο τρόπο θα μπορεί να γίνουν επίσης γνωστά το παρελθόν και το παρόν.

Ο συμβολισμός του φιδιού στην παγκόσμια μυθολογία

Ίσως ήταν το σχήμα του, ίσως η κίνηση του, μοναδική στο ζωικό βασίλειο, ίσως η ικανότητά του να μεταλλάσσει το μαλακό σε σκληρό, το τεμπέλικο σε δραστικό, η ύπαρξη του σε κάθε μέρος της Γης και του νερού, η παγκοσμιότητά του, που έκαναν το φίδι ένα ζωντανό σύμβολο.

Κανένα άλλο ζώο, δεν αποτέλεσε αντικείμενο περισσότερου συμβολισμού, για την προγονική σοφία με τις βαθιές ρίζες, που χάνονται στις σπείρες του Χρόνου και στις αρχές της ύπαρξης της Ανθρωπότητας. Μια σοφία παλιά, σαν αν υπήρχε πάντα και μακρινή σαν τα βάθη του Ατλαντικού, που κοροϊδεύει τις δοξασίες των χθεσινών ανόητων, σημερινών νοητικών νεοσσών. Η ειρωνία και η υπεροψία ας μη χαρακτηρίζουν τη στάση μας απέναντι στους πατέρες, που πότισαν τους αιθέρες με τη φωτιά της γνώσης.

Είναι ανάγκη να διαχωρίσουμε τα σύμβολα από τα είδωλα και αν πάψουμε να θεωρούμε τους προγονικούς Σοφούς, αφελείς και «ειδωλολάτρες». Οι μεγαλύτερες των τεχνών και των επιστημών, τα μαθηματικά, η αστρονομία, η δημιουργία της γλώσσας που μιλούν οι λαοί με τα βάθη των νοημάτων, δημιουργήθηκαν από τους παλιούς τους Σουμέριους, τους Χετταίους, τους Αιγύπτιους, τους Κινέζους και δε3ν είναι εύκολο, φιλοσοφικά, να γίνουν δεκτοί σαν αδαείς και πρωτόγονοι. Καλύτερα λοιπόν να αφήσουμε τις φτηνές κριτικές και αν αποσυμβολίσουμε τις κρυμμένες αλήθειες, μέσω της έρευνας των Γραφών.

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Ενα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ του Νational Geographic, που ενώ ο τίτλος του αναφέρεται στην άκρη του Συμπαντος, νομίζω ότι είναι πιο "χωρο-χρονικό" και μας φτάνει στην Αρχή του Σύμπαντος!
 

Χρόνος - Γέννηση - Θάνατος: Τίποτα δεν χάνεται με το "θάνατο"

Μέσα στον κόσμο των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων μας, αυτό που θεωρούμε ως γέννηση, εξέλιξη, θάνατο, δεν  είναι παρά μια διαδικασία εμφάνισης, εξέλιξης και φθοράς της ύλης. Αυτό όμως που οι ανθρώπινες  αισθήσεις, αντιλαμβάνονται ως ύλη, δεν είναι παρά το ζευγάρωμα δύο ψευδαισθήσεων μας, του χώρου και του  χρόνου. Χώρος, χρόνος και ύλη δεν αποτελούν παρά κομμάτι ενός ονείρου που διαρκεί όσο αυτό που  ονομάζουμε, διάρκεια της ζωής μας. Οι αισθήσεις μας, δεν είναι παρά τα όργανα που συντηρούν τη  διάρκεια του ονείρου μας. Η ύλη σιγά σιγά ξεθωριάζει σαν όλες τις ονειρικές εικόνες και μαζί της  ξεθωριάζουν και οι αισθήσεις που τις συντηρούν. Τότε το όνειρο τελειώνει και μια καινούργια μέρα  ξημερώνει. Μια μέρα άχρονη και άπειρη, μέσα στην αγκαλιά του πραγματικού πλέον σύμπαντος. - Μ. Δανέζης

Η θεωρία της σχετικότητας αναφέρει οτι ύλη είναι μια καμπύλωση του χώρου. Ετσι, με τον θάνατο δε  σημαίνει ότι έπαψε να υπάρχει ο χώρος.

ΦΩΝΗ ΣΤΟ ΧΑΡΑΜΑ

Ερευνητής: Το ξέρω ότι με ακούς, νιώθω την παράξενη, απόκοσμη παρουσία σου μέσα στα μηνίγγια μου, ή μάλλον, για να το πω ορθότερα, νιώθω να είμαι εμβαπτισμένος μέσα σου… τούτη η ανησυχαστική διαίσθηση σφυροκοπάει σα μια αμετάκλητη βεβαιότητα. Μήπως οδηγούμαι στην τρέλα;

η Φωνή: Το ξέρεις πως η απάντησή μου σε αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία, καθώς είτε πραγματικά υπάρχω είτε όχι, σε αμφότερες περιπτώσεις η απάντησή μου θα ήταν καταφατική. Το αν όμως η απάντηση αυτή καταλογιστεί ως παραπλανητική ή όχι εξαρτάται από τη φύση της πραγματικότητας που σε περιστοιχίζει και σε διακατέχει. Αν η πραγματικότητα είναι όπως ακριβώς την εννοούν οι σκεπτικιστές και οι κυνικοί ορθολογιστές τότε σίγουρα σε παραπλανώ, είμαι ένα παίγνιο του σολιψιστικού νου σου που δεν οδηγεί πουθενά παρά στη φαιδρή αυταπάτη, στο τσίρκο εκείνο όπου όλα τα ακροβατικά περικλείουν το χαμένο σου χαμόγελο και ακολούθως τη μανιοκαταθλιπτική σου κραυγή, καθώς διαπιστώνεις επιτέλους στους μαιάνδρους της ασημαντότητας ότι πλάθεις κουλουράκια με το κενό. Όμως αν η πραγματικότητα διαφεύγει συνεχώς των ολοκληρωτικών επιστημολογικών συλλήψεων, αν σαν ασύλληπτος υδράργυρος μας παρασέρνει διηνεκώς σε νέες ερμηνείες του «πραγματικού», αν δηλαδή δεν υπάρχει πουθενά το τέλος της κατανόησης παρά μόνο μια διηνεκής αφετηρία, τότε οτιδήποτε παράγει το φαντασιακό σου θα πρέπει αυτομάτως να τεθεί στο βάθρο της φιλοσοφικής αναδίφησης, όπου με απόλυτη σοβαρότητα θα προβείς στο εγχείρημα του συνεχούς απεγκλωβισμού σου από την εκάστοτε ερμηνευτική εγκάθειρξη… Τότε θα το διανοηθείς ότι πράγματι τα πάντα είναι πιθανά, ακόμη και οι πιο εξωφρενικές εκδοχές, και το τσίρκο, το τσίρκο αυτό του φαντασιακού παραληρήματος σε στέφει στο επίκεντρο βασιλιά επί θρόνο λεόντειο όντας ευφραινόμενος από αέρισμα βεντάλιας παγωνιού. 

Ερευνητής: Αν πραγματικά είσαι αληθινή Φωνή ανερχόμενη έξωθεν της υποκειμενικότητας μου, πες μου ποιά είναι η ουσία σου, ποιά η καταγωγή σου;

ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ...

Η αυτοκτονία, ως μια πράξη που αποσκοπεί και αποφέρει τελικά το θάνατο σε αυτόν που την σχεδιάζει, αποτελεί ουσιαστικά μια παράδοξη κατάσταση της ανθρώπινης φύσης που εκπλήσσει, προβληματίζει, τρομάζει… Επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, όπως γιατροί, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, νομικοί, θεολόγοι, φιλόσοφοι κ.ά., θέτουν σημαντικά ερωτήματα σχετικά με τα αίτια που προκαλούν αυτή την τόσο παράδοξη επιλογή: το τέλος της ίδιας της ζωής!

«Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω. Δεν αντέχω άλλο πόνο και δυστυχία. Τώρα ήρθε η στιγμή που πρέπει να το κάνω. Το έχω αναβάλει πολύ καιρό. Ο Θεός ας με συγχωρέσει…».


Σημειώσεις από αυτόχειρες, όπως η παραπάνω, προκαλούν ποικίλα συναισθήματα και σκέψεις στους συγγενείς, στο ιατρικό προσωπικό που τους περιθάλπει, στις Αρχές που μπορεί να διερευνούν την υπόθεση, αλλά και στην ίδια την κοινωνία που καλείται να κατανοήσει, να προσδιορίσει και να ενσωματώσει μια τέτοια ανθρώπινη απόφαση, την πιο προσωπική όλων!

Η Όραση της Τάντρα (Είναι αδύνατον να προδοθεί η εμπιστοσύνη)

Απαντήσεις του
Osho

σε ερωτήσεις μαθητών του από όλο τον κόσμο.

Πρώτη ερώτηση:

Αγαπημένε Όσο, γιατί εγώ ενδιαφέρομαι για τις παντρεμένες γυναίκες;

- Σ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτε το ιδιαίτερο, πρόκειται για την πιο διαδεδομένη αρρώστια, που έχει φτάσει πια σε μεγέθη επιδημίας. Υπάρχει η αιτία σ’ αυτό. Για εκατομμύρια ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, οι παντρεμένοι παρουσιάζουν ένα μεγάλο ενδιαφέρον. Κατ’ αρχάς, εάν ένας άνθρωπος δεν είναι παντρεμένος, αυτό το γεγονός λέει, ότι μέχρι τώρα κανείς δεν τον θέλησε.  Έχετε συνηθίσει τόσο πολύ να  μιμείσθε, που δεν μπορείτε ούτε να αγαπάτε ξεκινώντας από τις επιθυμίες σας. Είστε τόσο δούλοι, που όταν κάποιος αγαπά κάποιον, τότε μόνο εσείς μπορείτε να  ακολουθείτε. Ενώ αν ο άνθρωπος είναι μόνος και κανείς δεν τον αγαπάει, τότε αυτό προκαλεί την υποψία. Ίσως αυτός ο άνθρωπος δεν αξίζει, διότι αλλιώς, γιατί αυτός ή αυτή πρέπει να σας περιμένουν; Για τον μιμητή, ένας παντρεμένος ή μια παντρεμένη είναι πιο ελκυστικοί.

Osho: Τι είναι η ζήλια

Τι είναι η ζήλια - Osho

Όσσο,

Μιλώντας για τις αδυναμίες μας, συνήθως αναφέρεις το θυμό, το σεξ και τη ζήλια. Καταλαβαίνω τα σχετικά με το θυμό και το σεξ, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι πώς προκαλείται η ζήλια. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτήν;

ΝΑΙ, ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΘΥΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ και λιγότερο στη ζήλια, επειδή η ζήλια δεν είναι κάτι πρωτογενές. Είναι δευτερογενές. Είναι δευτερογενές συστατικό του σεξ. Όποτε έχεις μια σεξουαλική παρόρμηση στο νού σου, όποτε νιώθεις τη σεξουαλική έλξη και πως έχεις σχέση με κάποιον, τότε, επειδή δεν αγαπάς, εμφανίζεται η ζήλια. Αν αγαπάς, η ζήλια ποτέ δεν εμφανίζεται.

Προσπάθησε να κατανοήσεις το όλο πράγμα. Όποτε συνδέεσαι σεξουαλικά με κάποιον, φοβάσαι, γιατί το σεξ στην πραγματικότητα δεν είναι σχέση, είναι εκμετάλλευση. Αν σε έλκει σεξουαλικά ένας άντρας, ή μια γυναίκα, πάντα φοβάσαι ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να πάει σε κάποιον άλλο, αυτός ο άντρας μπορεί να πάει σε κάποια άλλη. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει σχέση. Πρόκειται απλά για εκμετάλλευση και από τους δύο. Εκμεταλλεύεστε ο ένας τον άλλο, όμως δεν αγαπάτε -και το ξέρετε- και γΓ αυτό φοβάστε.

Αυτός ο φόβος γίνεται ζήλια, έτσι ώστε να μην επιτρέψεις στα πράγματα να εξελιχτούν. Θα παραμείνεις φύλακας. Θα κάνεις κάθε δυνατή διευθέτηση για εξασφαλίσεις ότι αυτός ο άντρας δεν θα μπορεί να κοιτάξει μια άλλη γυναίκα. Ακόμη και το να κοιτάξει θα είναι σήμα κινδύνου. Αυτός ο άντρας δεν θα πρέπει να κοιτάξει καμιά άλλη γυναίκα, γιατί αν της μιλήσει... Και φοβάσαι ότι μπορεί να φύγει. ΓΓ αυτό θα κλείσεις όλα τα μονοπάτια, όλους τους τρόπους με τους οποίους αυτός ο άντρας μπορεί να πάει σε μιαν άλλη γυναίκα, αυτή η γυναίκα μπορεί να πάει σε έναν άλλο άντρα. Θα κλείσεις όλους τους τρόπους, όλες τις πόρτες.

Οι ψευδαισθήσεις της Αντίληψης - Μέρος Β

Τι είναι αυτό που καθορίζει τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο;

Σταδιακά, κατά τη διάρκεια των ζωών μας αποδεχόμαστε, αποφασίζουμε και ενστικτωδώς ολοκληρώνουμε δομημένα μοντέλα σκέψης αναφορικά με το τι θα πιστέψουμε και τι θα απορρίψουμε. Αυτά τα νοητικά μοντέλα (αντιληπτικές προτιμήσεις) δημιουργούν τα φίλτρα (στενά πακεταρισμένα νευρικά κύτταρα) που μας εμποδίζουν να έχουμε επίγνωση για αυτά που αρνούμαστε να μάθουμε.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΜΕΡΟΣ Α

Μιλώντας από την άποψη της γενετικής, αυτό το φίλτρο των εισερχομένων λειτουργεί σαν μια βαλβίδα διακοπής αφαιρώντας από τον συνειδητό νου τη δυνατότητα να πιάσει ορισμένες πληροφορίες, αγνοώντας κάποιες πληροφορίες που μπορούν να έχουν αξία. Χωρίς αυτό το φίλτρο θα ήμασταν ασφαλώς ανεπαρκείς και αναποτελεσματικοί, δε θα μπορούσαμε ούτε να αποκρυπτογραφήσουμε τον κόσμο ούτε και να πάρουμε αποφάσεις, αλλά ούτε ακόμα και να εστιάσουμε την προσοχή μας. Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.

Οι ψευδαισθήσεις της Αντίληψης - ΜΕΡΟΣ Α

Ο Lawrence LeShan, στο κλασικό του βιβλίο ‘Εναλλακτικές Πραγματικότητες: Η Αναζήτηση για το Πλήρες Ανθρώπινο ΟνΆ γράφει: Μια πραγματικότητα είναι αληθινή για σένα, όταν δρας μέσα στους δικούς της όρους. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς κουβέντες. Είναι έγκυρη πραγματικότητα όταν, χρησιμοποιώντας την, μπορείς να επιτύχεις τους στόχους που είναι αποδεκτοί σ΄ αυτή. Η κοινή λογική ορίζει κάθε πραγματικότητα και σε τελική ανάλυση αποφασίζει για την εγκυρότητά της.

Η δήλωση του LeShan αντανακλά μια ανακάλυψη που έγινε από μια ομάδα επιστημόνων που πειραματιζόντουσαν με μωρά. Ανακάλυψαν πως τις μοναδικές φορές που τα μωρά ξαφνιάζονταν ήταν όταν συνέβαινε κάτι σ' αυτά που καταστρατηγούσε την κοινή λογική. Αυτή η ανακάλυψη θεμελίωσε το ότι ένας βαθμός αντιληπτικής προκατάληψης αποτελεί μέρος της γενετικής μας προδιάθεσης, μια προδιάθεση που ενισχύεται από τις ποικίλες ικανότητές μας και από τον εγκέφαλό μας. Εξαρτόμαστε από την ερμηνεία που δίνουμε για τη ζωή και αποδεχόμαστε τις προκαταλήψεις αυτής της αντίληψης. Μέσα από την καθημερινή ύπαρξή μας αναγνωρίζουμε μόνο ότι είμαστε προετοιμασμένοι από πριν να δούμε.