Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυ­θαγορείους) Νόμος της Φύσεως, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αρμονίας χαρακτηρί­ζεται και ως μονάδα εννέα (9).
Ο Νόμος της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο συντελεί ώστε να υπάρ­χει αρμονική συνεργασία με­ταξύ των μορφών της φύσεως και να μην δρουν και κινούνται χωρίς να διαταράσσεται η μεταξύ τους αρμονία. Έτσι τα στοι­χειώδη σωμα­τίδια σχηματίζουν άτομα (στα οποία π.χ. τα ηλεκτρόνια κινούνται σε ορισμένες τροχιές), τα ουράνια σώματα σχηματί­ζουν πλανητικά συστή­ματα (οπού τα ουράνια σώματα κινούνται σε ορισμέ­νες τροχιές) κλπ. Στο πνευματικό επίπεδο ο νόμος της αρμονίας εκ­δηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη αποτελεί την στοιχειώδη και απαραίτητη πρώτη βαθμίδα της αγάπης και εκδηλώνεται τόσον ως σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων επί της ζωής, της υγείας, της τιμής, της ελευθερίας, της περιουσίας και των πεποιθήσεων των άλλων όσον και ως την, κατά δύναμη, πρόθυμη υπεράσπιση του αδικούμενου.

Τι είναι αγάπη

Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλά­κτως, ανυστεροβούλως και χωρίς προσδο­κία ανταποδόσεως. Φωτισμένα πνεύ­ματα από αρχαιο­τάτων χρόνων προσπαθούσαν να πείσουν τις κοινω­νίες μέσα στις οποίες ζούσαν να αναπτύξουν την αγάπη ως μια καθολική υπο­χρέωση του κάθε ενός προς όλους τους άλλους δηλαδή την καθο­λική αγάπη. Σχετικά ιεροφάντης των Ελευσινίων Μυστηρίων  έλεγε (όπως ανα­φέρει ο Αδ.’. Σ. Νάγος) «εφ’ όσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άν­θρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις προς τους άλλους, έχει έρεβος στην ψυχή του». Ο Ιησούς κήρυττε «αγαπάτε αλλήλους» και «ο θεός αγάπη εστί». Ο μύστης Καλλιό­στρο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι οι άνθρω­ποι εί­ναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πό­θος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ των υπο­χρεώσεών μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ου­ρανό με ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην από­κτηση ανθρώπινου οργανι­σμού)». Ο Αδ.’. Σπ. Νάγος έλεγε «Ο Νόμος της Αγάπης είναι η συνδέουσα το άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωι­σμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θε­λήσεως. Ου­δείς καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συ­ντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους αυτού Νόμους που λειτουρ­γούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρί­σει. Ο παρα­γνωρίζων αυτούς είναι θνητός».
Ο Νόμος της Αγάπης είναι αποτέλεσμα της με­ταξύ όλων των όντων αδελ­φότητας η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό προορισμό τους και ως εκ τούτου έχουν τα ίδια φυσικά δι­καιώματα, όπως το δικαίωμα της υπάρξεως, της εξα­σφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της συντηρή­σεως και ανα­παραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκεί­νων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν το καθή­κον της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμά­των των όντων εκπληρούται από αυτά, τότε αυτά χαρακτηρί­ζοντας ως «εν αρετή ζώντα». Το καθήκον επιβάλλεται να αγαπά ο άν­θρωπος τους ομοί­ους του και όταν τους αγαπά χαρακτηρίζεται ως ενάρετος, γιατί ΑΓΑΠΗ είναι ο νόμος ο οποίος διακανονίζει αρ­μονικά τις σχέσεις και των μορ­φών και των ψυχών κάθε δυ­ναμικής καταστάσεως προς τον σκοπό της πληρώσεως της εξελικτικής τους προόδου.
Χωρίς αγάπη δεν δύναται να υπάρξει εξέλιξη και των ψυχών των όντων γιατί χωρίς την λειτουργία του νόμου της αγάπης δεν δύναται να υπάρξει αρμο­νική διάθεση μορφών και ψυχών προς συγκρότηση είτε μορ­φικού, είτε κοινωνικού ανθρωπίνου κόσμου, είτε πνευματικού κόσμου. Χω­ρίς αυτές τις προϋποθέ­σεις δεν δύ­ναται να νοηθεί ύπαρξη κόσμων, αν­θρωπί­νων κοινω­νιών και αντιστοίχων πνευματικών. Συνε­πώς δυναμική εξέλιξη των μορφών και των όντων των κόσμων γίνεται μόνον δια των μορ­φικών συ­γκροτη­μά­των των μορφών ως και των κοινωνιών των όντων, των ανθρωπίνων κοι­νωνιών και των κοινωνιών όντων κάθε άλλης πνευματικής φύσεως. Με την δυναμική εξέλιξη των συγκροτημά­των και των κοινωνιών εκ­πληρούται ο σκοπός και των μορφών και των ψυχών των όντων κάθε δυναμικής καταστάσεως.
Συνεπώς  τα φυσικά συγκροτήματα των μορφών και οι κοινωνίες των όντων είναι σκοποί της θείας δημιουργίας οι οποίοι, εκπλη­ρούνται κατά μέ­ρος για να αναχθούν κατόπιν σε ευρύτερα πεδία εκπλη­ρώσεως και ατε­λεύτητα προ­χωρούν προς εκπλήρωση ευρύτερων σκοπών.

Ο νόμος της αγάπης στο κοινωνικό επίπεδο

Ο νόμος της αγάπης πληρούται μόνον από τα νοητικά όντα όταν γίνε­ται νοητός και συνειδητός σ’ αυτά. Όταν ο νόμος της Αγάπης γίνεται συνει­δη­τός στα όντα, εξασφαλίζεται η πρόοδός τους και τότε αυτά αξιολογούνται ως νοητικά και ηθικά όντα. Εάν τα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοι­νωνιών δεν έχουν συνει­δητή την έννοια του νόμου της αγάπης δεν έχουν καμία αξία και αυτό γίνεται φανερό γιατί δεν εκδηλώνουν καμία διάθεση προς αρμονική συνερ­γασία μεταξύ τους και συλλειτουργία προς ανά­πτυξη σχέσεων στο πεδίο της φυσικής και πνευματικής ζωής με αποτέλεσμα να δημιουργείται η κακοδαιμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Όταν ο νόμος της αγάπης δεν είναι συνειδητός στα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών, η ελεύθερη βούλησή τους τα ωθεί σε απο­τρόπαιες ενέρ­γειες και απομακρύνονται από την προστασία των φυσικών νόμων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη προάγονται νοητικά και ηθικά και να διέρχονται όρους ζωής δοκιμαστικής. Αντίθετα δεν συμβαίνει αυτό στις άψυχες μορφές γιατί αυτές ως μη έχουσες βούληση δεν μπορούν να εκτρέ­πονται του νόμου της αρμονικής τους διαθέσεως προς το σύνολο.
Η ελευθέρα βούληση των ανθρώπων και ο τρόπος ενεργειών τους από την ελευθέρα βούληση, εφόσον δια κοινωνικών νόμων δεν περιορίζεται στα φυσικά του όρια, γεννά το αίτιο της ανωμά­λου ζωής των αν­θρώπων.  Αυτή η ανώμαλη ζωή των ανθρώπων προ­καλεί και την ευθύνη η οποία τους καταλογίζεται από τα ανώ­τερα πνευματικά όντα, δια της ασκήσεως των ηθικών αυτών νό­μων, προς τον σκοπό της επαναφο­ράς τους στον φυσικό τρόπο ζωής. Με την επαναφορά τους στον φυσικό τρόπο ζωής θα εξυ­πηρετηθεί η νοη­τική και ηθική τους πρόοδος ως και εκείνη των άλλων μετά των οποίων συνεργάζονται στις ανθρώπινες κοι­νω­νίες.
Εάν τις ανθρώπινες κοινωνίες τις αποτελούσαν ηθικά και συ­νειδητά άτομα τα οποία στις σχέσεις τους να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους, εάν τα άτομα αυτά εκδήλωναν τον νόμο της αγάπης στις κοινωνι­κές σχέσεις και ενέργειές τους και εάν υπήρχε η διά­θεση τους προς αρμονική συνερ­γασία τους, η οποία είναι εξυπηρετική της προόδου τους, τότε οι κοινωνίες αυτές θα εμφάνιζαν τα αποτελούντα αυτές άτομα ως ευημερούντα και ευ­τυχούντα και ήρεμα πληρούντα το σκοπό τους.
Πρέπει να νοηθεί από όλα τα κοινωνικά άτομα, ότι ο νόμος της αγά­πης είναι πρωταρχικός νόμος και εξ αυτού εξαρτάται η ηθική κατάσταση των όντων, διότι σ’ αυτόν βασίζονται όλοι οι άλλοι ηθικοί νόμοι οι οποίοι δια­κανονίζουν τις σχέσεις τους και τα ωθούν στην διανοητική και συναι­σθη­ματική τους πρόοδο και την δυναμική τους αύξηση, ούτως ώστε να εμφανί­ζο­νται ότι κατανο­ούν τον σκοπό της θείας δημιουργίας. Ο νόμος της αγά­πης στην υψίστη του εκδήλωση στις ενέργειες των πνευματικών όντων εμ­φανίζει τις αθά­νατες φύσεις τους, το γένος των ανωτέρων πνευμα­τι­κών όντων, το οποίο κυριαρχεί με την γνωστική και ηθική του ισχύ στους κό­σμους. Εκ της θείας δημιουρ­γίας όλα τα όντα είναι προορισμένα να φθά­σουν τα όρια αυτά της αθανασίας. Για να φθάσουν όμως προς αυτά (τα όρια της αθανασίας) πρέπει να εκ­δηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης, να γίνουν πλή­ρως συνειδητά, νοητικά και ηθικά και να εναρμονί­σουν τις σχέσεις τους προς την ζωή του γένους των αθανάτων.

Ο νόμος της αγάπης στο πνευματικό επίπεδο

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ είναι η θειοτέρα εκδή­λωση της θείας δη­μιουρ­γίας. Αυτός (ο νόμος) συνέχει και συγκροτεί τους κόσμους. Αυτός εμφανίζει τα όντα αυτών, τα προάγει σε νοητικά και ηθικά, τα φέρει στα συνειδητά επί­πεδα των ενεργειών τους, δημιουργεί την ευδαιμονία τους και τις χαρές τους και τα καθιστά κυρίαρχα στην πνευματική τους δράση.
Στις κοινωνίες των όντων, όπου δεν είναι συ­νειδητός ο νόμος της αγάπης, μόνον έρε­βος υπάρχει και οι εκδηλώσεις του ερέβους διέπουν τις σχέ­σεις τους. Σ’ αυτές τις κοινωνίες μόνον ο πόνος και η δοκιμα­σία κυ­ριαρχούν. Όμως δεν θα μείνουν πάντοτε σ’ αυτήν την κατάσταση. Οι νόμοι της θείας δημιουργίας θα βοηθή­σουν αυτά τα όντα να εξέλθουν της καταστά­σεως αυτής. Αρκεί η βούλησή τους να κα­θοδηγηθεί υπό της γνω­στικής τους ιδιότητας.
Οι νόμοι των κοινωνιών των όντων πρέπει είναι πνευματικοί αλλά και ηθι­κοί ταυτόχρονα. Σε αντίθετη όμως περίπτωση εμφανί­ζουν κατά τις λει­τουργίες τους ότι θεσπίσθηκαν από νοητικά όντα που δεν έχουν ούτε συνείδηση του εαυ­τού τους αλλά ούτε του έργου της θείας δημιουργίας και του σκοπού της. Τέτοιοι νόμοι προδίδουν ότι έγι­ναν από μη συνειδητά και ηθικά όντα και στην κατη­γορία αυτή υπάγονται και τα ανθρώπινα όντα δια της εμφανίσεως των κοινωνικών νόμων οι οποίοι διέπουν τις σχέσεις τους.
Σκοπός των ενάρετων ανθρώπων είναι να γνω­ρί­σουν τις αλήθειες της θείας δημιουργίας και πρωτίστως τους νόμους της αγάπης, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας ώστε γνωρίσουν και ποιοι πρέπει να είναι οι νόμοι των δικαιωμάτων και των κα­θηκόντων τους και οι ηθικές αρχές που απορρέουν από αυτούς τους νόμους ως κοινωνικών ατόμων και κατόπιν καθήκον τους είναι ο διαφω­τισμός των κοι­νωνικών ατό­μων.

Η εκδήλωση του νόμου της αγάπης

Οι άνθρωποι, αν επιθυμούν την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του αν­θρώπου πνευματικών κόσμων πρέπει α) να εκδηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες αν­θρώπινες ψυχές και β) να εκδηλώσουν τον νόμο της αγάπης προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να επιτύχουν την σύναψη σχέσεων μετά των υπέρτερων αυτών υπάρξεων. Έτσι θα κατορθώσουν να κα­ταστούν δυναμικά υπέρτεροι των φυσικών νόμων της ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή δεν θα μένουν υποδουλωμένοι στο περιβάλ­λον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των ενάρετων ανθρώπων καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του αν­θρώπου πνευματικών κόσμων.

Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λει­τουργήσει στις ψυ­χές των ανθρώπων τότε α) θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, ώστε να γίνουν αυτές δεκτι­κές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη με­ταμόρφωσή τους και β) θα επι­τρέψει, ο νόμος αυτός, την εκδήλωση σ’ αυτούς της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύ­νανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν για την άνοδο των ψυχών τους σε υπέρτερο κόσμο.
Αρετή είναι η συνειδητή ενέργεια των όντων που γί­νεται σύμ­φωνα προς τις απαιτήσεις των νόμων της φύ­σεώς τους και εναρμονί­ζεται αυτή και προς τους νόμους των ψυχών τους και προς εκείνους της φύσεως του πε­ριβάλλοντός τους. Συνεπώς πράξη αρετής είναι η υπό των νοητικών και ηθικών όντων ο προσανατολι­σμός τους, η εκδήλωση και η άσκηση δια της βουλήσεώς τους του νό­μου της αγάπης ως και παντός πνευ­ματικού και φυσικού νόμου. Επίσης το να εκδηλώνει ο άνθρωπος αγάπη προς τους ομοίους του, τούτο εί­ναι πράξη αρετής και ταυτό­χρονα και καθήκον του διότι αναγνωρίζει τα φυσικά και πνευματικά δικαιώματα των άλλων. Το να αγα­πάται ο άνθρω­πος παρά των άλλων είναι δικαίωμά του, διότι προέρχεται εκ της λειτουρ­γίας των φυσικών νόμων και των νόμων της ψυχικής του ατομικότητας.

Αυτή η αγάπη έπρεπε να συν­δέει το ανθρώ­πινο γένος, αυτή έπρεπε να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή έπρεπε να δίνει την κατεύ­θυνση στις ενέργειές του. Αλλά η αγάπη αυτή δεν υπάρχει στις κοινωνίες. Ο ενωτικός αυτός Νόμος των κοινωνιών δεν λειτουργεί και γι’ αυτό τίποτε δεν συνδέει τον άνθρωπο μετά του ανθρώπου εκτός από εγωιστικές διαθέ­σεις οι οποίες διαρκώς  τον απομα­κρύνουν από την φυ­σική ζωή και του γεννούν παντός είδους ηθικές και σωματικές νόσους.

Πηγή : Λυκομίδης