Οι δυνάμεις που ενυπάρχουν στον κόσμο είναι οι δυνάμεις των Θεών που είναι πάντα αγαθές και οι δυνάμεις των θνητών που μπορεί να είναι σύμφωνες με τις δυνάμεις των θεών ή να αποτελούν μια διαταραχή της ισορροπίας του αγαθού και να αποκαλούμε αυτές ως βλαπτικές και κακές.
Κάθε έμψυχο ον με την σκέψη του παράγει ενέργεια που την εκπέμπει προς τα έξω από την ύπαρξη του. Όσο η ψυχή σκέπτεται παράγει ενέργεια δλδ πάντοτε ακόμη και μετά από τον υλαίο θάνατο αφού η ψυχή είναι αθάνατη.
Οι ενέργειες αυτές επιδρούν πάνω στο ίδιο το έμψυχο ον και σε άλλα στο περιβάλλον του.
Οπότε τίθεται αναγκαστικά η απόκτηση της γνώσης της ορθής χρήσης των δυνάμεων που παράγει ο άνθρωπος σαν έμψυχο ον.
Οι δυνάμεις αυτές γενικά είπαμε ότι χαρακτηρίζονται σε καλές ή αγαθές και σε βλαπτικές ή κακές.
Για ένα ηθικό άτομο η παραγωγή βλαπτικών δυνάμεων αποτελεί ένα μείζων πρόβλημα αφού η ηθική επιτάσσει να μην βλάπτουμε τον άλλον με κανένα τρόπο.
Έτσι σαν πρώτη σκέψη το ηθικό άτομο θα επιθυμούσε να μην κάνει κακό σε κανέναν.
Ωστόσο η διαχείριση του καλού και του κακού αποτελεί θεία ενέργεια.
Οι θνητοί όταν βρίσκονται σε κάποιο πρόβλημα επικαλούνται την θεία παρέμβαση και η κατάσταση περνάει στα χέρια των θεών και το πρόβλημα λύνεται.
Οι Θεοί λοιπόν διαχειρίζονται την κακία ή την διατάραξη των ενεργειών της αγαθότητας και αυτό αποτελεί θεία ενέργεια.
Αυτήν την διαχείριση κατά μίμηση την έχουν και οι θνητοί χωρίς να το καταλάβουν ή να το αντιληφθούν.
Θα έλεγε κάποιος το να ασχολείται κάποιος με το κακό είναι κάτι το απεχθές διότι μεταμορφώνει και το ίδιο σε κακό όν.
Δεν ισχύει αυτό όμως πάντοτε.
Βάσει του Εμπεδοκλή οι ουσίες μέσα στο γίγνεσθαι ακολουθούν τους νόμους της φιλίας και του νείκους. Ως ουσίες φιλοσοφικά μπορούμε να θεωρήσουμε κάθε ηθική δύναμη όπως την φιλία, το μίσος, την απέχθεια, την σοφία, τον έρωτα κτλ
Αυτές είναι οι ψυχικές ουσίες που παράγει, δέχεται και διαχειρίζεται ο άνθρωπος.
Αυτές οι ουσίες άλλοτε φιλιώνουν και άλλωστε μάχονται και χωρίζουν.
Το νείκος των ψυχικών ουσιών παράγει αποτελέσματα τα οποία οι ουσίες αλληλοεξουδετερώνονται και έτσι μάχονται.
Δλδ η αγάπη είναι αντίθετη του μίσους.
Η φιλία της εχθρότητας.
Η σοφία της άγνοιας.
Οι ουσίες μάχονται βάσει του νείκους και επικρατεί η μίξη τους ή πότε υπερισχύει η μια και πότε η άλλη.
Ωστόσο μέσα στο γίγνεσθαι πάντα υπάρχει η μίξη τους σε κάθε ον και ποτέ δεν εμφανίζονται καθαρές και μόνες τους.
Εκτός γίγνεσθαι προς τα άνω εμφανίζονται μόνο οι αγαθές ως αρετές και θεία γνωρίσματα.
Εκτός γίγνεσθαι προς τα κάτω εμφανίζονται κυρίως οι κακές ως πάθη στο πεδίο του Άδη.
Βέβαια ακόμη και εκεί υπάρχει η εποπτία αγαθών Θεών όπως ο Άδης και η ανάλογη διαχείριση των θηριωδών δυνάμεων.
Ο νόμος του νείκους θέλει οι αγαθές να αποβάλλουν τις κακές.
Και η έλλειψη αγαθότητας να ενισχύει την κακότητα.
Η κακότητα να είναι πάντα ως διαταραχή του αγαθού.
Έτσι η καλοσύνη είναι κάτι τις αγαθό και η κακία το αντίθετο της κάτι τις κακό.
Η καλοσύνη σαν ψυχική δύναμη αποβάλει το μίσος και αποφορτίζει το άτομο.
Αυτή είναι η ενέργεια ανθρώπων που μετέχουν σε αρετές και αποβάλουν από την αύρα άλλων ανθρώπων τις διαταραχές με απλή συνύπαρξη στο ίδιο χώρο ή από μακρυά.
Βάσει του νόμου της φιλίας οι ουσίες συνεργάζονται.
Το αγαθό συνεργάζεται με το κακό και το αποτέλεσμα είναι ένα άλλο αγαθό.
Τέτοια παραδείγματα είναι στα λεκτικά αποφθέγματα:
“Μακάρι να κάνω λάθος“
“Μακάρι να βγω ψεύτης“
“Μακάρι να έχω άδικο“
“Διαβολή μίσει“
κτλ
Εδώ βλέπουμε ότι το λάθος και το σφάλμα από κάτι κακό συνεργάζεται με την αγαθότητα και παράγει ένα άλλο αγαθό την ανακούφιση και αποφόρτιση από μια άσχημη κατάσταση.
Το ψέμα από ένα πάθος μεταμορφώνεται σε μια λυτρωτική έκφραση.
Το άδικο κάτι τελείως κακό εδώ χρησιμοποιείται σε ευχή ώστε να υπερτερήσει κάτι αγαθό η δικαιοσύνη μέσω του άδικου.
Το Δελφικό παράγγελμα μας παροτρύνει σε μια ενέργεια απέχθειας προς κάτι κακό.
Έτσι το μίσος οδηγεί στην αρετή όταν απεχθανόμαστε μέσω αυτού κάτι κακό, την Διαβολή.
Αυτά λοιπόν είναι μικρά παραδείγματα που δείχνουν την φιλία των αντίθετων δυνάμεων του καλού και του κακού.
Οπότε το αγαθό και το κακό δεν μπορεί να εντοπιστεί μονοσήμαντα σε μια λέξη όπως αδικία, μίσος κτλ αλλά εξετάζεται στο σύνολο και στην συνεργασία των δυνάμεων διότι όπως είδαμε το μίσος και η αδικία με ανάλογη χρήση οδηγούν και αυτά σε αρετές.
Αυτά τα παραδείγματα είναι προς παρουσίαση των μεγαλύτερων ενεργειών που τελούν οι Θεοί και διαχειρίζονται το καλό και κακό για χάρη μας βγάζοντας πάντα και από τις δύο αυτές καταστάσεις ενός είδους καλοσύνης που οι αρχαίοι για να τονίσουν την διαφορά το ονόμασαν “αγαθό”.
Οι Θεοί λόγου χάριν θα διαχειριστούν ένα μίσος μια έχθρα μιας ομάδας ανθρώπων, μια κατάρα κτλ και άλλοτε θα εφαρμόσουν το νόμο της φιλίας για να παράγουν ένα άλλο αγαθό και άλλοτε τον νόμο του νείκους για να αποφορτίσουν τους ανθρώπους και να τους απελευθερώσουν από την διαταραχή.
Άρα ο νόμος του νείκους αποβάλλει την κακία και ο νόμος της φιλίας παράγει ένα άλλο αγαθό.
Έτσι και μεις χειριζόμαστε το καλό και το κακό σε μικρότερο επίπεδο και με αυτόν τον τρόπο μετέχουμε στην σοφία και ομοιάζουμε στους Θεούς και μετέχουμε στην αρετή.
Στην Εβραϊκή και Χριστιανική παράδοση πιστεύω αυτή είναι η λεγόμενη χρήση του καλού και του κακού. Ο καρπός που γεύτηκαν οι πρωτόπλαστοι και που ο Θεός απαγόρευε για να μην γίνουν Θεοί οι άνθρωποι.
Για περισσότερα εδώ
Στην Ελληνκή παράδοση αυτή η μίξη του καλού και του κακού είναι το γεγονός που υπάρχει μέσα στο γίγνεσθαι. Για την Ελληνική παράδοση η άγνοια είναι αυτό που πρέπει να καταπολεμήσει ο άνθρωπος ώστε να λυτρωθεί. Και η άγνοια προήλθε από την ανικανότητα του ανθρώπου να χειριστεί τις δυνάμεις του καλού και του κακού.
Έτσι αν και ο καρπός της γνώσης του καλού και κακού φαινομενικά θα έλυνε το πρόβλημα αφού ήταν καρπός γνώσης, ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να κατανοήσει αυτήν την γνώση αλλά λαμβάνοντας την μέσα στην ψυχή του έγινε ένας ατάλαντος μάγος που δεν μπορούσε να χειριστεί την δύναμη που έλαβε και έτσι κινδύνεψε να καταστραφεί ή να καταστρέψει τα πάντα γύρω του.
Για αυτό υπέστη οντολογικά την πτώση από την ανικανότητα του να μείνει στην τέλεια κατάσταση της αγαθότητας. Έπεσε από την αγαθότητα λοιπόν αφού κινδύνεψε να προξενήσει το κακό γύρω του και τελικά το κακό το έστρεψε πάνω του αφού αυτό από την στιγμή που το παρήγαγε επέστρεψε πίσω στην πηγή του. Αυτή η επιστροφή του σφάλματος πίσω στην πηγή του αποτέλεσε την πτώση του από την τέλεια αγαθότητα.
Από την άλλη στην Ελληνική γραμματεία ο Πλωτίνος περιγράφει την πτώση και την πτερορρυσία της ψυχής από την ανικανότητα της λήψης της αγαθότητας.
Η ψυχή μετά τον υλικό θάνατο του σώματος ανεβαίνει προς τα θεία επίπεδα αλλά καθώς ανεβαίνει δέχεται τις δυνάμεις των όντων των επιπέδων που ανεβαίνει.
Φτάνει λοιπόν σε ένα σημείο όπου δεν έχει άλλη δεκτική ικανότητα λόγω κάποιου σφάλματος που την συνοδεύει και στα θεία πεδία και έτσι μη μπορώντας να παραμείνει στο θείο πεδίο κατέρχεται και πέφτει χαμηλότερα. Αυτή είναι η λεγόμενη πτώση της ψυχής και η απώλεια των φτερών της λόγω της ανικανότητας της να δεχθεί την αγαθότητα των θεών στα θεία πεδία. Άρα η ψυχή δεν μπορεί να διαχειριστεί το αγαθό από ένα σημείο και μετά και πέφτει στο επίπεδο που μπορεί να ισορροπήσει και να υπάρξει χωρίς να διαταράσσεται η ύπαρξη της.
Ο Πλωτίνος όμως εδώ κάνει λόγο για τις ψυχές που ήδη ήταν ενσαρκωμένες και ποια η κατάσταση μετά τον θάνατο.
Από την άλλη ο Πλάτων στον Τίμαιο αναφέρει ποια η πτώση της ψυχής αμέσως μετά την δημιουργία της και χωρίς να έχει ενσαρκωθεί καμία φορά. Εκεί αναφέρεται ότι αφού ο Δημιουργός έφτιαξε τις ψυχές θέλησε να τις δοκιμάσει στην αντοχή στο κακό και έτσι οι Θεοί – Δαίμονες άρχισαν μια πνευματική μάχη με τις ψυχές. Όσες δεν νίκησαν στην μάχη πέσανε στην υλαία θνητή ζωή, όσες νίκησαν και θριάμβευσαν ήταν οι Άχραντες ψυχές που μετά θα στέλνονταν για να σώσουν τις υπόλοιπες.
Οι ψυχές που μπορούν και παραμένουν κοντά στους Θεούς είναι οι Ημίθεοι ή οι αποθεωμένες ψυχές ή οι μακάριες στις νήσους των μακάρων, οι υπόλοιπες αναγκαστικά μετενσαρκώνονται διότι εκεί ισορροπούν.
Έτσι ο ιουδαϊκός μύθος μας περιγράφει την ανικανότητα του χειρισμού του καλού και κακού και ο Ελληνικός μύθος την ανικανότητα του χειρισμού του αγαθού από τις ψυχές και την ύπαρξη του σφάλματος εντός αυτών.
Η άγνοια λοιπόν ήρθε ως η ανικανότητα του χειρισμού της γνώσεως του καλού και κακού.
Οι Θεοί από την άλλη χειρίζονται το καλό και κακό και τους επικαλούμαστε και αναλαμβάνουν αυτοί σε περιπτώσεις δυσκολίας αλλά μεριμνούν και για την θέωση του ανθρώπου.
Έτσι σιγά σιγά εκπαιδεύουν τον άνθρωπο μέσα από την οδυνηρή ή όχι ζωή και βίωμα της ενσάρκωσης ώστε και αυτός να χειρισθεί το καλό και το κακό και να γίνει όμοιος Θεών και έτσι πάλι να ανυψωθεί.
Η κατανόηση λοιπόν το τι είναι κακό και καλό και ποια η ορθή χρήση τους ώστε να μπορεί να βγαίνει πάντα αγαθό αποτέλεσμα είναι η Θεία ενέργεια και η εκπαίδευση του ανθρώπου για την ομοιότητα προς την Θειότητα. Αυτή η γνώση αποβάλει την άγνοια και την ανικανότητα και έτσι την ατέλεια του ανθρώπου.
Έτσι το φάρμακο της άγνοιας είναι η γνώση του πώς από το κάθε τι να παράγεις το αγαθό.
Και από την στιγμή που το παράγεις αυτό γυρίζει πίσω σε σένα και σε μεταμορφώνει σε μια καλύτερη ύπαρξη.
Αντιθέτως αν παράγεις το κακό αυτό πάλι γυρίζει πίσω στην πηγή του και σε ρίχνει και υφίστασαι την πτώση.
Άρα η γνώση είναι ένας δρόμος για την λύτρωση από την οντολογική πτώση.
Πηγή: ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΩΝ
Κάθε έμψυχο ον με την σκέψη του παράγει ενέργεια που την εκπέμπει προς τα έξω από την ύπαρξη του. Όσο η ψυχή σκέπτεται παράγει ενέργεια δλδ πάντοτε ακόμη και μετά από τον υλαίο θάνατο αφού η ψυχή είναι αθάνατη.
Οι ενέργειες αυτές επιδρούν πάνω στο ίδιο το έμψυχο ον και σε άλλα στο περιβάλλον του.
Οπότε τίθεται αναγκαστικά η απόκτηση της γνώσης της ορθής χρήσης των δυνάμεων που παράγει ο άνθρωπος σαν έμψυχο ον.
Οι δυνάμεις αυτές γενικά είπαμε ότι χαρακτηρίζονται σε καλές ή αγαθές και σε βλαπτικές ή κακές.
Για ένα ηθικό άτομο η παραγωγή βλαπτικών δυνάμεων αποτελεί ένα μείζων πρόβλημα αφού η ηθική επιτάσσει να μην βλάπτουμε τον άλλον με κανένα τρόπο.
Έτσι σαν πρώτη σκέψη το ηθικό άτομο θα επιθυμούσε να μην κάνει κακό σε κανέναν.
Ωστόσο η διαχείριση του καλού και του κακού αποτελεί θεία ενέργεια.
Οι θνητοί όταν βρίσκονται σε κάποιο πρόβλημα επικαλούνται την θεία παρέμβαση και η κατάσταση περνάει στα χέρια των θεών και το πρόβλημα λύνεται.
Οι Θεοί λοιπόν διαχειρίζονται την κακία ή την διατάραξη των ενεργειών της αγαθότητας και αυτό αποτελεί θεία ενέργεια.
Αυτήν την διαχείριση κατά μίμηση την έχουν και οι θνητοί χωρίς να το καταλάβουν ή να το αντιληφθούν.
Θα έλεγε κάποιος το να ασχολείται κάποιος με το κακό είναι κάτι το απεχθές διότι μεταμορφώνει και το ίδιο σε κακό όν.
Δεν ισχύει αυτό όμως πάντοτε.
Βάσει του Εμπεδοκλή οι ουσίες μέσα στο γίγνεσθαι ακολουθούν τους νόμους της φιλίας και του νείκους. Ως ουσίες φιλοσοφικά μπορούμε να θεωρήσουμε κάθε ηθική δύναμη όπως την φιλία, το μίσος, την απέχθεια, την σοφία, τον έρωτα κτλ
Αυτές είναι οι ψυχικές ουσίες που παράγει, δέχεται και διαχειρίζεται ο άνθρωπος.
Αυτές οι ουσίες άλλοτε φιλιώνουν και άλλωστε μάχονται και χωρίζουν.
Το νείκος των ψυχικών ουσιών παράγει αποτελέσματα τα οποία οι ουσίες αλληλοεξουδετερώνονται και έτσι μάχονται.
Δλδ η αγάπη είναι αντίθετη του μίσους.
Η φιλία της εχθρότητας.
Η σοφία της άγνοιας.
Οι ουσίες μάχονται βάσει του νείκους και επικρατεί η μίξη τους ή πότε υπερισχύει η μια και πότε η άλλη.
Ωστόσο μέσα στο γίγνεσθαι πάντα υπάρχει η μίξη τους σε κάθε ον και ποτέ δεν εμφανίζονται καθαρές και μόνες τους.
Εκτός γίγνεσθαι προς τα άνω εμφανίζονται μόνο οι αγαθές ως αρετές και θεία γνωρίσματα.
Εκτός γίγνεσθαι προς τα κάτω εμφανίζονται κυρίως οι κακές ως πάθη στο πεδίο του Άδη.
Βέβαια ακόμη και εκεί υπάρχει η εποπτία αγαθών Θεών όπως ο Άδης και η ανάλογη διαχείριση των θηριωδών δυνάμεων.
Ο νόμος του νείκους θέλει οι αγαθές να αποβάλλουν τις κακές.
Και η έλλειψη αγαθότητας να ενισχύει την κακότητα.
Η κακότητα να είναι πάντα ως διαταραχή του αγαθού.
Έτσι η καλοσύνη είναι κάτι τις αγαθό και η κακία το αντίθετο της κάτι τις κακό.
Η καλοσύνη σαν ψυχική δύναμη αποβάλει το μίσος και αποφορτίζει το άτομο.
Αυτή είναι η ενέργεια ανθρώπων που μετέχουν σε αρετές και αποβάλουν από την αύρα άλλων ανθρώπων τις διαταραχές με απλή συνύπαρξη στο ίδιο χώρο ή από μακρυά.
Βάσει του νόμου της φιλίας οι ουσίες συνεργάζονται.
Το αγαθό συνεργάζεται με το κακό και το αποτέλεσμα είναι ένα άλλο αγαθό.
Τέτοια παραδείγματα είναι στα λεκτικά αποφθέγματα:
“Μακάρι να κάνω λάθος“
“Μακάρι να βγω ψεύτης“
“Μακάρι να έχω άδικο“
“Διαβολή μίσει“
κτλ
Εδώ βλέπουμε ότι το λάθος και το σφάλμα από κάτι κακό συνεργάζεται με την αγαθότητα και παράγει ένα άλλο αγαθό την ανακούφιση και αποφόρτιση από μια άσχημη κατάσταση.
Το ψέμα από ένα πάθος μεταμορφώνεται σε μια λυτρωτική έκφραση.
Το άδικο κάτι τελείως κακό εδώ χρησιμοποιείται σε ευχή ώστε να υπερτερήσει κάτι αγαθό η δικαιοσύνη μέσω του άδικου.
Το Δελφικό παράγγελμα μας παροτρύνει σε μια ενέργεια απέχθειας προς κάτι κακό.
Έτσι το μίσος οδηγεί στην αρετή όταν απεχθανόμαστε μέσω αυτού κάτι κακό, την Διαβολή.
Αυτά λοιπόν είναι μικρά παραδείγματα που δείχνουν την φιλία των αντίθετων δυνάμεων του καλού και του κακού.
Οπότε το αγαθό και το κακό δεν μπορεί να εντοπιστεί μονοσήμαντα σε μια λέξη όπως αδικία, μίσος κτλ αλλά εξετάζεται στο σύνολο και στην συνεργασία των δυνάμεων διότι όπως είδαμε το μίσος και η αδικία με ανάλογη χρήση οδηγούν και αυτά σε αρετές.
Αυτά τα παραδείγματα είναι προς παρουσίαση των μεγαλύτερων ενεργειών που τελούν οι Θεοί και διαχειρίζονται το καλό και κακό για χάρη μας βγάζοντας πάντα και από τις δύο αυτές καταστάσεις ενός είδους καλοσύνης που οι αρχαίοι για να τονίσουν την διαφορά το ονόμασαν “αγαθό”.
Οι Θεοί λόγου χάριν θα διαχειριστούν ένα μίσος μια έχθρα μιας ομάδας ανθρώπων, μια κατάρα κτλ και άλλοτε θα εφαρμόσουν το νόμο της φιλίας για να παράγουν ένα άλλο αγαθό και άλλοτε τον νόμο του νείκους για να αποφορτίσουν τους ανθρώπους και να τους απελευθερώσουν από την διαταραχή.
Άρα ο νόμος του νείκους αποβάλλει την κακία και ο νόμος της φιλίας παράγει ένα άλλο αγαθό.
Έτσι και μεις χειριζόμαστε το καλό και το κακό σε μικρότερο επίπεδο και με αυτόν τον τρόπο μετέχουμε στην σοφία και ομοιάζουμε στους Θεούς και μετέχουμε στην αρετή.
Στην Εβραϊκή και Χριστιανική παράδοση πιστεύω αυτή είναι η λεγόμενη χρήση του καλού και του κακού. Ο καρπός που γεύτηκαν οι πρωτόπλαστοι και που ο Θεός απαγόρευε για να μην γίνουν Θεοί οι άνθρωποι.
Για περισσότερα εδώ
Στην Ελληνκή παράδοση αυτή η μίξη του καλού και του κακού είναι το γεγονός που υπάρχει μέσα στο γίγνεσθαι. Για την Ελληνική παράδοση η άγνοια είναι αυτό που πρέπει να καταπολεμήσει ο άνθρωπος ώστε να λυτρωθεί. Και η άγνοια προήλθε από την ανικανότητα του ανθρώπου να χειριστεί τις δυνάμεις του καλού και του κακού.
Έτσι αν και ο καρπός της γνώσης του καλού και κακού φαινομενικά θα έλυνε το πρόβλημα αφού ήταν καρπός γνώσης, ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να κατανοήσει αυτήν την γνώση αλλά λαμβάνοντας την μέσα στην ψυχή του έγινε ένας ατάλαντος μάγος που δεν μπορούσε να χειριστεί την δύναμη που έλαβε και έτσι κινδύνεψε να καταστραφεί ή να καταστρέψει τα πάντα γύρω του.
Για αυτό υπέστη οντολογικά την πτώση από την ανικανότητα του να μείνει στην τέλεια κατάσταση της αγαθότητας. Έπεσε από την αγαθότητα λοιπόν αφού κινδύνεψε να προξενήσει το κακό γύρω του και τελικά το κακό το έστρεψε πάνω του αφού αυτό από την στιγμή που το παρήγαγε επέστρεψε πίσω στην πηγή του. Αυτή η επιστροφή του σφάλματος πίσω στην πηγή του αποτέλεσε την πτώση του από την τέλεια αγαθότητα.
Από την άλλη στην Ελληνική γραμματεία ο Πλωτίνος περιγράφει την πτώση και την πτερορρυσία της ψυχής από την ανικανότητα της λήψης της αγαθότητας.
Η ψυχή μετά τον υλικό θάνατο του σώματος ανεβαίνει προς τα θεία επίπεδα αλλά καθώς ανεβαίνει δέχεται τις δυνάμεις των όντων των επιπέδων που ανεβαίνει.
Φτάνει λοιπόν σε ένα σημείο όπου δεν έχει άλλη δεκτική ικανότητα λόγω κάποιου σφάλματος που την συνοδεύει και στα θεία πεδία και έτσι μη μπορώντας να παραμείνει στο θείο πεδίο κατέρχεται και πέφτει χαμηλότερα. Αυτή είναι η λεγόμενη πτώση της ψυχής και η απώλεια των φτερών της λόγω της ανικανότητας της να δεχθεί την αγαθότητα των θεών στα θεία πεδία. Άρα η ψυχή δεν μπορεί να διαχειριστεί το αγαθό από ένα σημείο και μετά και πέφτει στο επίπεδο που μπορεί να ισορροπήσει και να υπάρξει χωρίς να διαταράσσεται η ύπαρξη της.
Ο Πλωτίνος όμως εδώ κάνει λόγο για τις ψυχές που ήδη ήταν ενσαρκωμένες και ποια η κατάσταση μετά τον θάνατο.
Από την άλλη ο Πλάτων στον Τίμαιο αναφέρει ποια η πτώση της ψυχής αμέσως μετά την δημιουργία της και χωρίς να έχει ενσαρκωθεί καμία φορά. Εκεί αναφέρεται ότι αφού ο Δημιουργός έφτιαξε τις ψυχές θέλησε να τις δοκιμάσει στην αντοχή στο κακό και έτσι οι Θεοί – Δαίμονες άρχισαν μια πνευματική μάχη με τις ψυχές. Όσες δεν νίκησαν στην μάχη πέσανε στην υλαία θνητή ζωή, όσες νίκησαν και θριάμβευσαν ήταν οι Άχραντες ψυχές που μετά θα στέλνονταν για να σώσουν τις υπόλοιπες.
Οι ψυχές που μπορούν και παραμένουν κοντά στους Θεούς είναι οι Ημίθεοι ή οι αποθεωμένες ψυχές ή οι μακάριες στις νήσους των μακάρων, οι υπόλοιπες αναγκαστικά μετενσαρκώνονται διότι εκεί ισορροπούν.
Έτσι ο ιουδαϊκός μύθος μας περιγράφει την ανικανότητα του χειρισμού του καλού και κακού και ο Ελληνικός μύθος την ανικανότητα του χειρισμού του αγαθού από τις ψυχές και την ύπαρξη του σφάλματος εντός αυτών.
Η άγνοια λοιπόν ήρθε ως η ανικανότητα του χειρισμού της γνώσεως του καλού και κακού.
Οι Θεοί από την άλλη χειρίζονται το καλό και κακό και τους επικαλούμαστε και αναλαμβάνουν αυτοί σε περιπτώσεις δυσκολίας αλλά μεριμνούν και για την θέωση του ανθρώπου.
Έτσι σιγά σιγά εκπαιδεύουν τον άνθρωπο μέσα από την οδυνηρή ή όχι ζωή και βίωμα της ενσάρκωσης ώστε και αυτός να χειρισθεί το καλό και το κακό και να γίνει όμοιος Θεών και έτσι πάλι να ανυψωθεί.
Η κατανόηση λοιπόν το τι είναι κακό και καλό και ποια η ορθή χρήση τους ώστε να μπορεί να βγαίνει πάντα αγαθό αποτέλεσμα είναι η Θεία ενέργεια και η εκπαίδευση του ανθρώπου για την ομοιότητα προς την Θειότητα. Αυτή η γνώση αποβάλει την άγνοια και την ανικανότητα και έτσι την ατέλεια του ανθρώπου.
Έτσι το φάρμακο της άγνοιας είναι η γνώση του πώς από το κάθε τι να παράγεις το αγαθό.
Και από την στιγμή που το παράγεις αυτό γυρίζει πίσω σε σένα και σε μεταμορφώνει σε μια καλύτερη ύπαρξη.
Αντιθέτως αν παράγεις το κακό αυτό πάλι γυρίζει πίσω στην πηγή του και σε ρίχνει και υφίστασαι την πτώση.
Άρα η γνώση είναι ένας δρόμος για την λύτρωση από την οντολογική πτώση.
Πηγή: ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου