Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Ο μικρόκυκλος και μεγάκυκλος των σκέψεων


Αν κάποιος ασκητής απομονωθεί και περιορίσει τα ερεθίσματα εισόδου στον νου δλδ περιορίσει τις πολλές πληροφορίες από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τους ανθρώπους κτλ θα παρατηρήσει σε κάποιο χρονικό διάστημα που κυμαίνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο περίπου στα 3 με 6 έτη μια κυκλική εμφάνιση των γεγονότων που θα του συμβαίνουν. Αυτά τα γεγονότα βασίζονται σε πράξεις που κάνει ο άνθρωπος και οι πράξεις στις σκέψεις.
Οι δε σκέψεις βασίζονται στις επιλογές της λογικής, στις επιθυμίες και στον τρόπο διαχείρισης των συναισθημάτων. Δλδ στην ψυχή ως Λογική, Επιθυμητική και Θυμοειδή λειτουργία της κατά την Πλατωνική ορολογία.
Αυτός ο κύκλος νου – πράξεις – συμβάντα είναι ο προσωπικός μικρόκυκλος σκέψης και της ζωής.
Σε αναλογία υπάρχει ο μικρόκυκλος για ένα ζευγάρι ανθρώπων για μια οικογένεια, και για κάθε σύνολο ανθρώπων γενικά.

Το ίδιο κύκλο λειτουργίας πέρα από τις σκέψεις και πράξεις ακολουθεί και η ίδια η φύση σε έναν ευρύτερο μεγάκυκλο.
Το Γίγνεσθαι που αποτελείται από την ύλη μέσα στον χρόνο περιέχει όλες τις ζωές των έμβιων όντων και αποτελεί το μεγάκυκλο λειτουργίας του Κόσμου. Ο μεγάκυκλος λειτουργίας του Κόσμου συμπεριλαμβάνει τόσο τους μικρότερους κύκλους της καθημερινής ζωή των ανθρώπων με τις σκέψεις τους και τις πράξεις τους όσο και τους κύκλους του καιρού ενός πλανήτη ή το κύκλο λειτουργίας των συμπαντικών συστημάτων, άστρων κτλ.
Ο άνθρωπος με την διδασκαλία διάφορων δασκάλων όπως του Βουδισμού έχουν συνειδητοποιήσει ότι ακόμη και η ζωή τελεί κύκλους τις λεγόμενες μετενσαρκώσεις. Κάθε κύκλος αποτελείται από το τρίπτυχο σκέψεις-πράξεις-αποτέλεσμα. Το δε αποτέλεσμα το βιώνει το ον και αυτό το οδηγεί σε νέες σκέψεις και πράξεις σε μια κυκλική διαδικασία.
Σε αυτόν το κύκλο της ζωής η ευτυχία και η δυστυχία είναι σχετική. Σε μια ζωή κάποιος μπορεί να είναι ευτυχής και σε άλλη όχι ανάλογα το ισοζύγιο καλών και κακών πράξεων που έχει κάνει.
Οι δάσκαλοι επίσης έχουν βρει και τον τρόπο αλλαγής του προσωπικού μικρόκυκλου αλλά και τον τρόπο διαφυγής από το μεγάκυκλο σκέψεων-πράξεων-αποτελέσματος.
Όταν κάποιος αλλάζει τον τρόπο ζωής του αλλάζει τον προσωρινό προσωπικό μικρόκυκλο του π.χ. Αλλάζει συνθήκες ζωής βελτιώνει ή όχι την παρούσα μετενσάρκωση του.
Όταν κάποιος αναπτύσσεται πνευματικά αλλάζει τον ευρύτερο προσωπικό του μικρόκυκλο δλδ βιώνει μεταφυσικά βιώματα και ανακαλύπτει νέα πράματα στην ζωή που τα ονομάζει μεταφυσικά ή θαύματα.
Όταν κάποιος αναπτυχθεί αρκετά πνευματικά ζει ταυτόχρονα σε πολλούς μικρόκυκλους π.χ. Την ζωή στην ύλη και την αστρική ζωή ή σε άλλα πεδία του Κόσμου όπου υπάρχουν άλλες μορφές και όντα διαφορετικά από την υλική πραγματικότητα.
Η θεωρία περί ενός πεδίου του Κόσμου όπου υπάρχει η αιώνια ευτυχία ή ευδαιμονία είναι η μεταφορά της συνείδησης σε ένα μικρόκυκλο (πεδίο) με αυτά τα χαρακτηριστικά.
Η θεωρία περί ενός πεδίου του Κόσμου όπου υπάρχει το μαρτύριο είναι η μεταφορά της συνείδησης σε ένα πεδίο με μαρτυρικά για την σκέψη βιώματα, π.χ. έλλειψη λογικής ή υπερβολή συναισθημάτων κτλ.
Σε άλλα πνευματικά συστήματα όπως ο Βουδισμός σκοπός είναι η “μετοίκηση” της συνείδησης πέραν από κάθε μικρόκυκλο και πεδίο και πέρα από το Μέγα κύκλο την Σαμσάρα.
Στο αρχαιοελληνικό σύστημα του Πλατωνισμού το Γίγνεσθαι είναι μία σφαίρα ύλης και σκέψης.
Τα πεδία πέραν από το Γίγνεσθαι προς τα άνω είναι τα πεδία των Θεών και της ευτυχίας.
Στο Ελληνικό λοιπόν σύστημα δεν έχουμε την μετάβαση πέραν των πεδίων των Θεών όπως έχουμε στο Βουδιστικό σύστημα.
Σκοπός των αρχαίων Ελλήνων δεν ήταν η απουσία από το Είναι ή από το Γίγνεσθαι αλλά ο ορθός τρόπος “βάδισης” ανάμεσα στα αντίθετα που είτε από την υπερβολή είτε από την έλλειψη οδηγούν στο βίωμα της διαταραχής και της έλλειψης της ευδαιμονίας.
Η ευδαιμονία λοιπόν για τους αρχαίους Έλληνες ήταν η “χρυσή τομή” των αντιθέτων στα συναισθήματα, στην λογική και στο παράλογο, στην φαντασία, στο όμορφο και άσχημο.
Η τέχνη βάδισης της λεγόμενης “χρυσής ατραπού” είναι η τέχνη της ζωής στο Είναι και στο Γίγνεσθαι και ο τρόπος λειτουργίας της ψυχής χωρίς να πάσχει.
Έχουμε λοιπόν δύο απόψεις περί αυτοσκοπού της υπάρξεως την αρχαία Ελληνική που προτείνει την παραμονή σε οποιοδήποτε πεδίο του Κόσμου αλλά σε ευτυχισμένη κατάσταση (αλλά με τον σχετικό κόπο) και την Βουδιστική που προτείνει την αποχώρηση από κάθε πεδίο του Κόσμου (με ανάλογη προσπάθεια και κόπο) και την εύρεση της ευτυχίας σε αυτήν την κατάσταση.

Πηγη:Tα τραγούδια των  μυστών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...