Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα γίνεται η διάκριση των δύο ειδών του έρωτα. << Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει χωρίς έρωτα Αφροδίτη. Κι αν ήταν μία, ένας θα ήταν κι ο έρωτας. Επειδή όμως είναι δύο, αναγκαστικά δύο είναι και οι έρωτες. Η μία η αρχαιότερη, η χωρίς μητέρα κόρη του Ουρανού, την οποία και Ουράνια ονομάζουμε, και η άλλη η νεότερη, η κόρη του Δία και της Διώνης, την οποία αποκαλούμε πάνδημο. Συνεπώς και τον έρωτα που συμπράττει με τη δεύτερη ορθά τον αποκαλούμε πάνδημο, ενώ τον άλλο Ουράνιο.Εκείνος λοιπόν της πάνδημου Αφροδίτης είναι πράγματι κοινός για όλον τον κόσμο και έχει ως αντικείμενο οτιδήποτε τύχει. Είναι αυτός με τον οποίο ερωτεύονται οι κατώτεροι άνθρωποι. Αυτοί ερωτεύονται αδιάκριτα περισσότερο τα σώματα παρά τις ψυχές και μάλιστα διαλέγουν όσο μπορούν πιο ανόητους, αποβλέποντας μόνο στην ίδια την πράξη και αδιαφορώντας για το αν πράττουν σωστά ή όχι.. Γιατί με κάθε πράξη έτσι συμβαίνει : αυτή καθεαυτή όταν διαπράττεται δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, αλλά κατά την πράξη, ανάλογα με τον τρόπο που θα διαπραχθεί αυτή, αποβαίνει τέτοια.
Η δυναμική του Θείου έρωτα : Όταν κάποιος βλέποντας το κάλλος που βρίσκεται στη γη, θυμάται το αληθινό κάλλος, η ψυχή του φτερουγίζει, αποκτώντας δηλαδή φτερά κι έχοντας την επιθυμία να πετάξει χωρίς όμως και να μπορεί, κατηγορείται ότι βρίσκεται σε κατάσταση <<μανίας>>, κοιτάζοντας ψηλά, σαν ένα πουλί και αδιαφορώντας για τα χαμηλά. << Τον δ'ήτοι θνητοί μεν Έρωτα καλούσι ποτηνόν, αθάνατοι δε Πτέρωτα, δια πτεροφύτωρ'ανάγκην>> ( Οι θνητοί φτερωτό τον έρωτα καλούνε, Φτέρωτα όμως οι αθάνατοι, γιατί από τη φύση του βγάζει φτερά).Επομένως η "μανία" αυτή είναι ίσως η περισσότερο άριστη απ'όλους τους ενθουσιασμούς και καταγόμενη από άριστη γενιά. Αυτός που καταλήφθηκε από έρωτα, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του θέλει (ποιές ανώτερες ποιότητες ακολουθεί) θέλει το αντικείμενο του έρωτά του να έχει ψυχή όμοια. Κι αφού συνάψουν σχέση, προσπαθούν και οι δύο να μιμηθούν αυτές τις θεϊκές ποιότητες που τιμούν. Ονομάζει μάλιστα τον έρωτά του και δεν τον θεωρεί έρωτα, αλλά Φιλία . Η ομορφιά του ερωμένου ξυπνάει την ανάμνηση της πραγματικής καθαρής Αρχετυπικής Ομορφιάς, της οποίας η πρώτη αποτελεί ένα χλωμό καθρέφτισμά.....Αφού δεχτεί, μέσω της όρασης, την αντανάκλαση της πραγματικής ομορφιάς, καίγεται από τον πυρετό εκείνο, με τον οποίο δροσίζεται το φτέρωμα της ψυχής. Όταν όμως ορμήσει σαν χείμαρρος η τροφή αυτή, εξογκώνεται το σκληρό τμήμα του φτερώματος της ψυχής και ορμά προς τα πάνω από τη ρίζα, μέσα σε ολόκληρη την ψυχή. Γιατί όλη η ψυχή ήταν παλιά φτερωτή. Βράζει λοιπόν ολόκληρη η ψυχή μέσα σ'αυτό το πάθος κι αναταράσσεται και, όπως ακριβώς νιώθει περίεργο πάθος το βρέφος που πρωτοβγάζει δόντια, φαγούρα δηλαδή και ενοχλητικούς ερεθισμούς των ούλων, το ίδιο άγριο πάθος νιώθει και η ψυχή του καθενός, όταν βγάζει τα πρώτα της φτερά. 
Αυτό που ο Πλάτωνας ονομάζει Ανάμνηση και Θείο Έρωτα, ο Μιχαήλ Ναϊμύ στο <<Βιβλίο του Μίρδαδ>>, το αποκαλεί Μεγάλη Νοσταλγία".
<< Σαν πάχνη είναι η Μεγάλη Νοσταλγία. Βγαλμένη από την καρδιά, περιβάλλει την καρδιά. Όπως η πάχνη, χυμένη από την θάλασσα και τη στεριά, σβήνει τη θάλασσα και τη στεριά. Κι όπως η πάχνη στερεί το μάτι από την ορατή πραγματικότητα κάνοντας τον εαυτό της τη μοναδική πραγματικότητα, έτσι κι η Νοσταλγία υποτάσσει τα αισθήματα της καρδιάς και κάνει τον εαυτό της το υπέρτατο συναίσθημα. Και φαινομενικά΄τόσο άμορφη, τόσο άσκοπη και τυφλή σαν την πάχνη, ωστόσο, σαν την πάχνη, είναι γεμάτη από μορφές αγέννητες, έχει ξεκάθαρη όραση και πολύ καθορισμένο σκοπό.
Και σαν πυρετός είναι η Μεγάλη Νοσταλγία. Όπως ο πυρετός που ανάβει μέσα στο κορμί, λυγίζει τη ζωτικότητα του κορμιού, όσο καίει τα δηλητήριά του, έτσι και η Νοσταλγία γεννημένη από την τριβή της καρδιάς, εξασθενεί την καρδιά, καθώς καίει τη σκουριά της και όλα τ'άχρηστα που'χει μέσα της'
Και σαν κλέφτης είναι η Μεγάλη Νοσταλγία. Γιατί όπως ένας ύπουλος κλέφτης ξαλαφρώνει το θύμα του από κάποιο φορτίο, μα το αφήνει οργισμένο, έτσι κι η Νοσταλγία, με κλεψιά σηκώνει όλα τα φορτία της καρδιάς, μα την αφήνει απαρηγόρητη και φορτωμένη από την ίδια της την έλλειψη φορτίου.>>
Πηγή:Autognosia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου